Ο Αλμοδοβάρ μετά το Δέρμα που Κατοικώ που κατάφερε να διχάσει κοινό και κριτικούς, επιστρέφει με μια κωμωδία που σίγουρα θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Άλλοι την χαρακτήρισαν κακόγουστη και κιτς, άλλοι την λάτρεψαν για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Το σίγουρο είναι πως ο Αλμοδοβάρ έχει χιούμορ και καθόλου ντροπή μέσα του! Χρώματα, τραγούδια, χορός, σεξ και όλα αυτά μέσα σε ένα αεροπλάνο!
Πλοκή: Κατά την διάρκεια μιας υπερατλαντικής πτήσης προς το Μεξικό, παρουσιάζεται ένα τεχνικό πρόβλημα και το αεροπλάνο δεν μπορεί να προσγειωθεί, με αποτέλεσμα να κάνει κύκλους πάνω από το αεροδρόμιο. Οι επιβάτες της οικονομικής θέσης κοιμούνται ναρκωμένοι για να μην δημιουργήσουν ταραχή. Οι επιβάτες της πρώτης θέσης αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και έρχονται αντιμέτωποι με την ιδέα του θανάτου ενώ οι αεροσυνοδοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους κάνουν να ξεχαστούν. Στην διάρκεια της πτήσης όμως και καθώς η ώρα της αναγκαστικής προσγείωσης πλησιάζει, οι επιβάτες αποκαλύπτουν τις ιστορίες τους, και τα πράγματα περιπλέκονται.
Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Ας δούμε λίγο τα πρόσωπα που βρίσκονται στο αεροπλάνο. Έχουμε έναν πιλότο οικογενειάρχη που έχει παράλληλη σχέση με τον έναν αεροσυνοδό, έναν δεύτερο πιλότο που πειραματίζεται, τρεις αεροσυνοδούς, όλοι τους γκέι, σχεδόν αλκοολικοί και περήφανοι, μία παρθένα μέντιουμ, έναν πρωταγωνιστή σαπουνόπερας, έναν τραπεζίτη που καταζητείται, μία dominatrix της υψηλής κοινωνίας, έναν μαφιόζο και ένα νιόπαντρο ζευγάρι. Ο Αλμοδοβάρ επιλέγει αυτές τις προσωπικότητες και τις βάζει να κάνουν κύκλους γύρω από την ισπανική κοινωνία ασκώντας της έμμεσα κριτική. Από την εξουσία και τις τράπεζες μέχρι τις σχέσεις και το σεξ, αφήνει σχόλια με χιούμορ και ειρωνεία. Χρησιμοποιεί τα κλισέ και τις προκαταλήψεις για την ομοφυλοφιλία απενοχοποιημένα και στηρίζει όλη την πλοκή στους τρεις γκέι αεροσυνοδούς, μετατρέποντας τους, όχι σε καρικατούρες και "κραγμένες", αλλά σε... θεές!
Ο εκκεντρικός σκηνοθέτης δημιουργεί μια απλή ταινία για το κοινό που είναι ανοιχτόμυαλο ώστε να γελάσει με αυτά που βλέπει χωρίς να το ενδιαφέρει αν αυτό που βλέπει είναι πολιτικά ορθό ή προσβλητικό. Με τις καλύτερες προθέσεις, τεστάρει το κοινό και το "επιβραβεύει" με σκηνές απείρου κάλλους, όπως είναι η σκηνή της... ανορθόδοξης παρτούζας που συμβαίνει στο αεροπλάνο, ενώ παράλληλα του προσφέρει τον καλύτερό σουρεαλισμό του με το κουτάλι! Και φυσικά το αποτέλεσμα εξαρτάται από εσάς. Μπορεί απλά να σκάσει το χειλάκι σας και μπορεί να πέσετε γελώντας πάνω στον διπλανό σας με δάκρυα στα μάτια και να γίνετε ρεζίλι (όπως εγώ...).
Πάντως μην ακούτε τις κακές γλώσσες. Αν είστε ανοιχτόμυαλοι και έχετε χιούμορ, η ταινία θα σας αρέσει, και μόνο για την φτιαγμένη διάθεση που θα σας προκαλέσει βγαίνοντας από την αίθουσα. Αν όμως είστε από αυτούς που πηγαίνουν με τον σταυρό στο χέρι και που θέλουν να τα βλέπουν όλα από την σκοπιά της λογικής και της σεμνοτυφίας, αλλάξτε μυαλά και μετά δείτε λίγο σινεμά. Κάνει καλό!
Με τρία βραβεία στο φεστιβάλ των Καννών, ένα από τα οποία και η Χρυσή
Κάμερα, με το Μέγα Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Sundance Film Festival, με
τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσα στις οποίες αυτή για την Καλύτερη
Ταινία, και με διθυραμβικά σχόλια από τους μεγαλύτερους κριτικούς, τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου είναι σίγουρα μια από τις πιο αξιοσημείωτες ταινίες, αν όχι
των τελευταίων ετών, τουλάχιστον της χρονιάς.
Πλοκή: Βρισκόμαστε στο Δέλτα του Μισισίπι, σε μια περιοχή που
λέγεται, και μοιάζει με Μπανιέρα, αποκομμένη από τον Δυτικό "κακό"
πολιτισμό, με τους δικούς της ρυθμούς και νοοτροπία. Εκεί μεγαλώνει η 6χρονη
Χασπάπι με τον πατέρα της, που προσπαθεί να την γαλουχήσει με σκληρότητα, ώστε
να μπορεί να επιβιώσει όταν αυτός δεν θα είναι εκεί. Η Χασπάπι αφουγκράζεται
την φύση και τις καρδιές των ζώων και νιώθει ότι έρχεται η καταστροφή. Οι πάγοι
λιώνουν, ο πατέρας αρρωσταίνει, η Μπανιέρα πλημμυρίζει και ένα κοπάδι
προϊστορικών βισώνων κατευθύνεται προς την ζωή της μικρής κοινωνίας
ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του.
Ο σκηνοθέτης Μπεν Ζάιτλιν κάτι κάνει πολύ σωστά. Μπλέκει πραγματικότητα και
φαντασία, ωμότητα και παιδικότητα, καταστροφή και αναγέννηση και συνθέτει ένα
παραμύθι για την ωρίμανση, την ζωή και τον θάνατο, ιδωμένο πάντα από το πρίσμα
ενός παιδιού. Η Χασπάπι βλέπει την αλλαγή στην φύση και την συνδυάζει με την αλλαγή
στην ζωή της που θα επέλθει με τον θάνατο του πατέρα της. Καταλαβαίνει τον
κόσμο με έναν πρωτόγονο τρόπο και σχηματίζει απλές θεωρίες που τελικά είναι
παραπάνω από αληθινές. Καταλαβαίνει τί σημαίνει να σταματά η καρδιά, να
πεθαίνουν τα ψάρια, να ζει την καταστροφή. Αλλά μετά την κατανόηση έρχεται η
ωρίμανση και η Χασπάπι γίνεται σκληρή, άντρας, όπως την λέει ο πατέρας της.
Αυτός με την σειρά του, ένας άνθρωπος που επιβιώνει και αρνείται να παραιτηθεί
από όσα αγαπάει, δείχνει την αγάπη του με τον δικό του τρόπο και δεν
πλησιάζεται εύκολα. Δύο χαρακτήρες. Ο ένας εύπλαστος και "άγραφος"
σαν κενό χαρτί. Κι ο άλλος αμετακίνητος σαν βράχος, γεμάτος χαρακιές. Δύο
χαρακτήρες, ο ένας η ζωή κι ο άλλος ο θάνατος. Τελικά όμως βρίσκεται η χρυσή
τομή και αυτοί οι δύο μοιάζουν ίδιοι.
Αυτό είναι που κάνει τόσο μοναδική αυτήν την ταινία. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει
με απλές αλληγορίες να μιλήσει για τα πιο δύσκολα πράγματα. Μπερδεύει το
αληθινό με το φανταστικό, σε σημείο πολλές φορές να μην μπορείς να ξεχωρίσεις
τις δύο διαστάσεις. Αλλά στο τέλος, περνάει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, λύνει κάθε
μυστήριο που χρειάζεται λύση και αφήνει στην κρίση του κάθε θεατή το
αποτέλεσμα. Βάζει όμως κάποιες άνω τελείες, που τελικά δεν έχουν σημασία γιατί
ακριβώς σημασία έχει το μήνυμα.
Οι αλληγορίες γίνονται εικόνες με χρώματα, φως και σκοτάδι, πλάνα γεμάτα άλλοτε
ζωή και άλλοτε καταστροφή. Είναι πολύ σημαντικό ένας σκηνοθέτης να μιλά με τις
εικόνες και όχι με τους διαλόγους και στην προκειμένη ταινία οι εικόνες παίζουν
εξίσου σημαντικό ρόλο με τους πρωταγωνιστές. Η μικρή Quvenzhane Wallis, στον
ρόλο της Χασπάπι, αποδεικνύει ότι ένα μεγάλο ταλέντο μπορεί να κρύβεται στα πιο
απίθανα μέρη και ο πατέρας της, Dwight Henry ανταποκρίνεται καλύτερα και από
τους βραβευμένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, σε έναν πολύ απαιτητικό ρόλο. Οι
υπόλοιποι χαρακτήρες ξετυλίγονται αριστοτεχνικά και συνεισφέρει ο καθένας με
έναν μοναδικό τρόπο στην πλοκή.
Παρακολουθώντας τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες
κοντινές από την Ορλεάνη και την Ιαπωνία. Και σκέφτηκα ότι σε μια εποχή με
περιβαλλοντική και κοινωνική κρίση όπως η σημερινή, μια ταινία που θίγει τόσο
αληθινά και τα δύο αυτά θέματα δεν είναι πλέον μόνο μια απλή ταινία. Γνώμη μου.
Εσείς δεν έχετε απλά να την δείτε και να μου πείτε.
Η καινούργια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο είναι γεγονός. Έχει ήδη χαρακτηριστεί "Ταινία της Χρονιάς" από κάποιους και αριστούργημα από άλλους. Δεν θα αρνηθώ κανέναν από τους δυο τίτλους αλλά θα προσθέσω ακόμη έναν. Must-see.
Πλοκή : Αμερικάνικος Νότος, δύο χρόνια πριν τον Εμφύλιο. Ο Django είναι ένας απελευθερωμένος σκλάβος. Τον ελευθέρωσε ο Dr. King Schultz, πρώην οδοντίατρος και νυν κυνηγός επικηρυγμένων, για να τον βοηθήσει να βρει τρεις κακοποιούς που πρέπει να σκοτώσει. Μετά από αυτήν την υπόθεση και αφού ο Django τελικά αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος, ο Schultz τον κρατάει στο πλάι του μέχρι το τέλος του χειμώνα, με την υπόσχεση ότι μετά θα τον βοηθήσει να βρει την γυναίκα του, την οποία έχασε σε σκλαβοπάζαρο. Τα ίχνη της κοπέλας οδηγούν στον Calvin Candie, τον ιδιοκτήτη της “Candyland”
μιας κακόφημης φυτείας όπου οι άντρες σκλάβοι ανταγωνίζονται μεταξύ τους
μέχρι θανάτου, ενώ οι γυναίκες σκλάβες κακοποιούνται σεξουαλικά.
Ο Ταραντίνο στρέφεται πάλι στον αγαπημένο του Αμερικάνικο Νότο, με ένα απολαυστικό σπαγγέτι γουέστερν, για να αποδείξει δύο πράγματα. Ένα, ότι δεν έχει χάσει το ταλέντο του και δύο, ότι το μυαλό του μπορεί να κατεβάσει υπέροχα πράγματα. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης καταφέρνει για ακόμα μία φορά να κρατήσει το κοινό και να μην το αφήσει μέχρι την τελευταία ατάκα, παρά την μεγάλη διάρκεια της ταινίας (165'). Σκηνές βίας διαδέχονται έξυπνους διαλόγους και το γνωστό καυστικό χιούμορ του Ταραντίνο χαλαρώνει λίγο την ατμόσφαιρα. Πλάνα ζωγραφιές και πιστόλια που βρίσκουν το στόχο σχεδόν αυτόματα, αίμα και εκρήξεις που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό λάτρη των αμερικάνικων μπλοκμπάρστερ. Και εκεί κοντά στο τέλος, όταν έχει χτίσει όση ένταση χρειάζεται, δίνει φινάλε με μία σκηνή-ξεκαθάρισμα, που επιφέρει την κάθαρση με τον πιο θεαματικό τρόπο.
Ο Ταραντίνο όμως δεν σταματά μόνο στο θέαμα και παίζει με την ιστορία, όπως και πριν τέσσερα περίπου χρόνια με τους "Άδωξους Μπάσταρδους". Όπως και τότε με τους Εβραίους και την εκδίκηση τους, εδώ ο Ταραντίνο δίνει όπλο και εξουσία σε έναν έγχρωμο σκλάβο σε μια πολύ επικίνδυνη κοινωνικά εποχή. Φτύνει το Χόλιγουντ στα μούτρα, όπως πάντα του άρεσε να κάνει και γράφει την δική του ιστορία με θράσος και αίμα. Άλλωστε είναι από τους λίγους τόσο εμπορικούς σκηνοθέτες που αλλάζει το πολιτικά ορθό και το κάνει κτήμα του. O σεναριογράφος Ταραντίνο εδώ δημιουργεί αριστοτεχνικά μια πλοκή που ξεκινά από χαμηλά και γιγαντώνεται σταδιακά, χωρίς να κουράζει δίνοντας πάντα υλικό. Κάθε κεφάλαιο, στα οποία θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ταινία, όπως η απελευθέρωση του σκλάβου, η σύλληψη των τριών εγκληματιών και η αναζήτηση της γυναίκας του Django, θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για μια ολόκληρη ταινία ξεχωριστά. Δίνεται τόσο μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια και δεν μένει κανένα ερώτημα αναπάντητο.
Η προσοχή στην λεπτομέρεια δεν φαίνεται μόνο στο σενάριο αλλά και στην επιλογή των ηθοποιών. Ο Ταραντίνο, που συνήθως "ξαναπιάνει" ηθοποιούς που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν (βλ. Uma Thurman), έτσι κι εδώ επιστρατεύει πάλι τον Samuel L. Jackson του Pulp Fiction και τον Christoph Waltz των Μπάσταρδων, σε αντίστροφους ρόλους ο καθένας. Ο Jackson υποδύεται τον υπηρέτη του Calvin Candie που μισεί τους μαύρους και τους θεωρεί άξιους μόνο για σκλάβους και ο Waltz τον ανοιχτόμυαλο Γερμανό Dr. King Schultz που ελευθερώνει τον Django και τον βοηθά να πάρει εκδίκηση. Και είναι και οι δύο εξαιρετικοί στον ρόλο τους. Αυτός όμως που απογειώνει την ταινία είναι ο Jamie Foxx που μοιάζει ο καταλληλότερος για το πρωταγωνιστικό ρόλο. Αποκάλυψη ήταν η συμμετοχή του Leonardo DiCaprio, ως του αιμοδιψή μεγαλοκτηματία Candie, που κατάφερε να δώσει στον ρόλο την σκληρότητα και την υπεροψία που έπρεπε ώστε να τον μισήσει το κοινό. Επίσης, ο ίδιος ο Ταραντίνο, που από ό,τι φαίνεται του αρέσει να αυτοσαρκάζεται, συμμετέχει στην ταινία σε έναν ασήμαντο ρόλο για πέντε μόνο λεπτά αλλά ο τρόπος που κάνει έξοδο είναι... εκρηκτικός. Τέλος, ένα ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσε να γραφτεί για την μουσική που ντύνει την ταινία την οποία επιμελείται ο σκηνοθέτης προσωπικά, ο οποίος διαλέγει κομμάτια πριν ακόμα ξεκινήσει την ταινία.
Το Django Unchained είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τον τελευταίο καιρό, και αυτό το λέω με αντικειμενικότητα. Προσφέρει θέαμα, σασπένς και γέλιο με τον ιδιαίτερο τρόπο του Ταραντίνο που όλοι απολαμβάνουμε. Γι' αυτό η ταινία είναι Must-see!
Υ.Γ.: Η ταινία προβάλλεται από σήμερα 17 Ιανουαρίου στις Ελληνικές αίθουσες. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι υποψήφια για 5 Βραβεία Όσκαρ.
Η πρόταση της πρώτης εβδομάδας του νέου χρόνου είναι μια γλυκιά ταινία. Απλά μια γλυκιά, αληθινή ταινία χωρίς πολλές αναλύσεις. Μια καλή ταινία για μένα είναι αυτή που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, να συγκινηθείς και να εκτιμήσεις πράγματα που ίσως πολλές φορές ξεχνάς πόσο σημαντικά είναι. Και εδώ πρόκειται για μια από αυτές.
Πλοκή (cine.gr): Ο ευφυής και σκεπτικός 15χρονος Τσάρλι προσπαθεί να προσαρμοστεί στο
λύκειο και καταλήγει μέλος μιας παρέας τελειοφοίτων, ανάμεσα στους
οποίους είναι ο πνευματώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση Πάτρικ, καθώς και η
όμορφη Σαμ. Οι νέοι του φίλοι τον ενθαρρύνουν να βγει από το καβούκι
του και τον εισαγάγουν στην μουσική, στον κινηματογράφο, στο The Rocky
Horror Picture Show και, τελικά, στον έρωτα.
Η πλοκή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ένας αντικοινωνικός έφηβος με δύσκολα παιδικά χρόνια προσπαθεί να εγκλιματιστεί και να ωριμάσει όσο πιο ομαλά μπορεί στο λύκειο. Αρκετά κλισέ. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει είναι ο τρόπος που απεικονίζονται οι σχέσεις που αναπτύσσει ο νεαρός και η ωριμότητα σε αυτές. Μια παρέα παιδιών με φόβους και όνειρα για το κοντινό μέλλον, εξερευνούν τον εαυτό τους, πειραματίζονται και γνωρίζουν τον έρωτα, μεγαλώνουν και προετοιμάζονται για την ζωή. Επιζητούν την ελευθερία και την κανονικότητα όταν οι ίδιοι είναι διαφορετικοί. Και ποιός δεν τα πέρασε αυτά; Ή δεν τα περνά ακόμα;
Εφηβεία την δεκαετία του '90. Οι πρώτες καλές μουσικές σε κασέτα, οι πρώτες ταινίες στον κινηματογράφο, ο πειραματισμός με ουσίες και αλκοόλ, η πρώτη επαφή με τον έρωτα και την σεξουαλικότητα, σε ένα περιβάλλον δύσκολο ενώ είναι όλα τόσο εύθραυστα. Αυτό που έκανε πολύ έξυπνα και σωστά ο σκηνοθέτης της ταινίας Stephen Chbosky, ήταν να μας δείξει το προβληματικό ως συνηθισμένο και κανονικό. Ο Τσάρλι, παρά το ό,τι έχει ζήσει στο κοντινό παρελθόν που τον έχει πληγώσει, σηκώνεται και προσπαθεί να συμμετέχει διεκδικώντας αυτό που του αξίζει. Η Σαμ, που μπορεί να δείχνει δυναμική, κρύβει την ανασφάλεια του κάθε εφήβου που πνίγεται κάτω από επιπόλαιες, συμβιβαστικές σχέσεις. Ο Πάτρικ, συνειδητοποιημένος ομοφυλόφιλος, αναγκάζεται να κρυφτεί και χρησιμοποιεί το χιούμορ για καμουφλάζ. Ο Chbosky δεν κρύβει τίποτα. Μας δείχνει όλη την αλήθεια με ωριμότητα και χωρίς ενδοιασμούς. Μας θυμίζει ότι η εφηβεία είναι ίσως η πιο δύσκολη περίοδος, αλλά αναδεικνύει την ομορφιά και την αθωότητα που πολλές φορές ξεχνάμε.
Από τεχνικής άποψης η ταινία είναι επίσης άψογη. Σκηνοθεσία και φωτογραφία είναι υποδειγματικές και το soundtrack της ταινίας παίζει μοναδικό ρόλο. Όσο για τους πρωταγωνιστές, η επιλογή ήταν η καταλληλότερη. Ο 20χρονος Logan Lerman, ενσαρκώνει τέλεια έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο και η πανέμορφη Emma Watson, ίσως στην πιο ώριμη ερμηνεία της καριέρας της. Επίσης, ο Ezra Miller, μετά το υπέροχο "We need to talk about Kevin", αποδεικνύει για ακόμη μια φορά, ότι τον περιμένει ένα λαμπρό μέλλον στο σινεμά.
Μια γλυκιά και ώριμη ταινία για την εφηβεία και τους πρώτους έρωτες. Άλλωστε όλοι κάποια στιγμή πιστέψαμε πως είμαστε παντοτινοί.
Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου... Λοιπόν, πριν πω τίποτα άλλο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν συμπαθώ τον Παπακαλιάτη. Ποτέ δεν τον συμπαθούσα και γι' αυτό είδα την ταινία με μεγάλη επιφύλαξη. Όλα είναι θέμα προοπτικής. Αποφάσισα λοιπόν μέρες που είναι, να κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτό το κείμενο δεν είναι πρόταση αλλά "αντιπρόταση". Σόρρυ, Χριστόφορε!
Πλοκή: Ο Δημήτρης και η Χριστίνα γνωρίζονται και ερωτεύονται και κάνουν οικογένεια. Τί θα γινόταν όμως αν ο Δημήτρης δεν πήγαινε βόλτα τον σκύλο του εκείνη την μέρα και δεν γνώριζε την Χριστίνα; Δύο εκδοχές της ίδιας ιστορίας, με φόντο την Αθήνα της κρίσης και με θέμα τον έρωτα και την μοίρα.
Κατ' αρχάς, όλη η ταινία είναι ο Παπακαλιάτης. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σε όλη του την καριέρα φτιάχνει ρόλους για τον εαυτό του για να φανεί ως ο πιο πονεμένος-ερωτευμένος-χτυπημένος από την μοίρα-ψαγμένος τύπος. Έτσι κι εδώ. Όλοι οι ρόλοι επισκιάζονται από τον Δημήτρη και στο τέλος δεν εμβαθύνουμε σε κανέναν. Και είναι κρίμα γιατί η συμμετοχή της Μάρω Κοντού και του Γιώργου Κωνσταντίνου είναι μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, αλλά χάνεται.
Επίσης, όσο προχωρούσε η πλοκή χτυπούσα το κεφάλι μου από βαρεμάρα και μετάνιωνα που δεν βλέπαμε στην διπλανή αίθουσα το "Χόμπιτ". Τουλάχιστον αυτό θα είχε καλύτερους διαλόγους. Το γλυκανάλατο σε όλο του το μεγαλείο. Καμία διαφορά από τις τηλεοπτικές σειρές του σκηνοθέτη. Άσκοποι διάλογοι (και με σκυλιά...), καυγάδες που καταλήγουν σε αδιέξοδο, έρωτες με "βάθος" από το πουθενά, σκηνές σεξ με σκοπό να ανάψει το κοινό, χωρίς να τα καταφέρνει. Και πολλά κλισέ. Γενικά, η ταινία είναι ένα μωσαϊκό από σκηνές και καταστάσεις που κάπου έχουμε ξαναδεί, που κάτι μας θυμίζουν αλλά δεν ξέρουμε τι, με αποτέλεσμα να μπορείς να προβλέψεις τί θα γίνει δύο σκηνές πριν αυτό συμβεί. Βαρετό.
Παρ' όλα αυτά, ο Παπακαλιάτης κάνει μια φιλότιμη αλλά ανεπαρκή προσπάθεια να εγκλιματιστεί στην μεγάλη οθόνη χρησιμοποιώντας κάποια σκηνοθετικά ευρήματα, που, όμως, βγάζουν μάτι. Ο περίπατος που κάνει το ζευγάρι στα στενά της Πλάκας, και περνούν οι εποχές κι αυτοί αλλάζουν ρούχα, με έκανε να θέλω να το κλείσω... Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα. Επίσης, ο άνθρωπος έχει βγάλει το σκυλί του Μοναξιά... Μιλάει με την Μοναξιά του. Η Χριστίνα σκοτώνει την Μοναξιά του. Μας θεωρεί χαζούς. Και να μην ξεχνάμε τα κοινωνικο-οικονομικά σχόλια του Παπακαλιάτη, ε! Γέλασα.
Και φυσικά όλα αυτά περιτριγυρισμένα από αμπελοφιλοσοφίες για την μοίρα και τον έρωτα...
Το γούστο είναι υποκειμενική υπόθεση. Πάντως η εμπορική επιτυχία της ταινίας ήταν εξ' αρχής δεδομένη. Ήταν η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή του τηλεοπτικού σκηνοθέτη που είναι ο καλύτερος ίσως στο να κρατάει τους τηλεθεατές του στην οθόνη με πολύ λίγα μέσα. Οπότε μάλλον, το πείραμα πέτυχε.
Ίσως γνωρίζετε τον σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ από τις προηγούμενες δημιουργίες του, "Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου" και "Προφήτης". Σίγουρα έχετε δει την Μαριόν Κοτιγιάρ σε μια από τις πολλές ταινίες που ήταν εξαιρετική. Ίσως ακόμα έχετε στον νου σας τον νέο Ματίας Σόνερτς ως έναν από τους καλούς ανερχόμενους ηθοποιούς του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Όμως ο συνδυασμός των τριών σε αυτήή τη ταινία είναι μοναδικός. Και το αποτέλεσμα, ανατριχιαστικό.
Πλοκή: Η Στεφανί είναι μια εκπαιδεύτρια φαλαινών που μετά από ένα τραγικό ατύχημα χάνει και τα δύο της πόδια. Ο Αλί είναι ένας νέος πατέρας, άστεγος, μπερδεμένος που προσπαθεί να επιβιώσει μένοντας με την αδερφή του και κάνοντας ό,τι μπορεί για το χρήμα. Οι δυο τους συναντιούνται αναπάντεχα και μετά το ατύχημα της Στεφανί, δημιουργείται μια περίεργη σχέση ανάμεσα τους.
Το θέμα της ταινίας είναι το κλασσικό μοτίβο του αμερικάνικου μελό. Ένα κορίτσι αγαπάει ένα αγόρι αλλά το αγόρι δεν ξέρει τί θέλει και τελικά πληγώνει το κορίτσι. Όμως εδώ είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Οι δύο χαρακτήρες είναι αληθινοί, με τα προβλήματα και τα ελλατώματα τους, με τις ανάγκες και τα λάθη τους. Η ζωή τους δίνει εμπόδια και αυτοί καταφέρνουν να πηδούν όλα και πιο ψηλά για να τα ξεπεράσουν. Η Στεφανί βλέπει τον κόσμο της να γκρεμίζεται μετά το ατύχημα αλλά συνεχίζει ψύχραιμη και ώριμη για να κερδίσει ξανά αυτό που χάθηκε. Ο Αλί, ενώ ξέρει πως έχει κάνει πολλά λάθη, καταφέρνει να τα βρει με τον εαυτό του και να εξιλεωθεί. Και οι δύο είναι "ανάπηροι", είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά, αλλά κάνουν μαζί τα πρώτα βήματα προς την σωτηρία.
Ο Ζακ Οντιάρ δημιουργεί την ατμόσφαιρα της ταινίας με τα πλάνα του και στήνει το σενάριο με την κάμερα. Παίζει με την κίνηση και την ακινησία, την επαφή τον σωμάτων και την απομάκρυνση των ανθρώπων. Ό,τι έχει να πει το λέει με τα προσεγμένα πλάνα και τις αναλογίες του. Και, κατά την γνώμη μου, αν ένα πράγμα πρέπει να κάνει ένας καλός σκηνοθέτης, είναι αυτό ακριβώς: να διηγείται ιστορίες με εικόνες. Η ιστορία που διηγείται λοιπόν είναι ρεαλιστική και καθόλου γλυκανάλατη και δακρύβρεχτη. Επιλέγει να δείξει τις πληγές από τον ακρωτηριασμό, τον βρώμικο έρωτα, το αίμα από την πάλη και τα σπασμένα κόκκαλα, χωρίς να κρύβεται.
Οι πρωταγωνιστές φαίνεται να ξεπερνούν πολύ γρήγορα την μία τραγωδία τους για να αντιμετωπίσουν την επόμενη. Αλλά αυτό δεν δείχνει επιπολαιότητα, αλλά ωριμότητα και ρεαλιστική σκληρότητα. Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι και εδώ υπέροχη, αποτυπώνοντας στο πρόσωπο και το σώμα της αυτά που δεν λέει. Τσαλακώνεται αλλά παραμένει μεγαλοπρεπείς, για να σταθεί δίπλα στον Ματίας Σόνερτς που την χρειάζεται. Αυτός με την σειρά του αποδεικνύεται ένας από τους πιο δυνατούς νέους ηθοποιούς, με μια εξαιρετική ερμηνεία.
Η αγάπη έρχεται αργά και είναι ένα διαφορετικό είδος αγάπης. Μια αγάπη σωτηρίας και επιβίωσης, εξιλέωσης για τους ήρωες και τους θεατές. Το "Σώμα με Σώμα" είναι μια δυνατή ταινία για τα όρια και τις αντοχές, που θα συγκλονίσει.
