Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Αν... - What if...

Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου... Λοιπόν, πριν πω τίποτα άλλο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν συμπαθώ τον Παπακαλιάτη. Ποτέ δεν τον συμπαθούσα και γι' αυτό είδα την ταινία με μεγάλη επιφύλαξη. Όλα είναι θέμα προοπτικής. Αποφάσισα λοιπόν μέρες που είναι, να κάνω κάτι διαφορετικό. Αυτό το κείμενο δεν είναι πρόταση αλλά "αντιπρόταση". Σόρρυ, Χριστόφορε!

Πλοκή: Ο Δημήτρης και η Χριστίνα γνωρίζονται και ερωτεύονται και κάνουν οικογένεια. Τί θα γινόταν όμως αν ο Δημήτρης δεν πήγαινε βόλτα τον σκύλο του εκείνη την μέρα και δεν γνώριζε την Χριστίνα; Δύο εκδοχές της ίδιας ιστορίας, με φόντο την Αθήνα της κρίσης και με θέμα τον έρωτα και την μοίρα.

Κατ' αρχάς, όλη η ταινία είναι ο Παπακαλιάτης. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σε όλη του την καριέρα φτιάχνει ρόλους για τον εαυτό του για να φανεί ως ο πιο πονεμένος-ερωτευμένος-χτυπημένος από την μοίρα-ψαγμένος τύπος. Έτσι κι εδώ. Όλοι οι ρόλοι επισκιάζονται από τον Δημήτρη και στο τέλος δεν εμβαθύνουμε σε κανέναν. Και είναι κρίμα γιατί η συμμετοχή της Μάρω Κοντού και του Γιώργου Κωνσταντίνου είναι μια ακτίνα φωτός στο σκοτάδι, αλλά χάνεται.
 Επίσης, όσο προχωρούσε η πλοκή χτυπούσα το κεφάλι μου από βαρεμάρα και μετάνιωνα που δεν βλέπαμε στην διπλανή αίθουσα το "Χόμπιτ". Τουλάχιστον αυτό θα είχε καλύτερους διαλόγους. Το γλυκανάλατο σε όλο του το μεγαλείο. Καμία διαφορά από τις τηλεοπτικές σειρές του σκηνοθέτη. Άσκοποι διάλογοι (και με σκυλιά...), καυγάδες που καταλήγουν σε αδιέξοδο, έρωτες με "βάθος" από το πουθενά, σκηνές σεξ με σκοπό να ανάψει το κοινό, χωρίς να τα καταφέρνει. Και πολλά κλισέ. Γενικά, η ταινία είναι ένα μωσαϊκό από σκηνές και καταστάσεις που κάπου έχουμε ξαναδεί, που κάτι μας θυμίζουν αλλά δεν ξέρουμε τι, με αποτέλεσμα να μπορείς να προβλέψεις τί θα γίνει δύο σκηνές πριν αυτό συμβεί. Βαρετό.

Παρ' όλα αυτά, ο Παπακαλιάτης κάνει μια φιλότιμη αλλά ανεπαρκή προσπάθεια να εγκλιματιστεί στην μεγάλη οθόνη χρησιμοποιώντας κάποια σκηνοθετικά ευρήματα, που, όμως, βγάζουν μάτι. Ο περίπατος που κάνει το ζευγάρι στα στενά της Πλάκας, και περνούν οι εποχές κι αυτοί αλλάζουν ρούχα, με έκανε να θέλω να το κλείσω... Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα. Επίσης, ο άνθρωπος έχει βγάλει το σκυλί του Μοναξιά... Μιλάει με την Μοναξιά του. Η Χριστίνα σκοτώνει την Μοναξιά του. Μας θεωρεί χαζούς. Και να μην ξεχνάμε τα κοινωνικο-οικονομικά σχόλια του Παπακαλιάτη, ε! Γέλασα.

Και φυσικά όλα αυτά περιτριγυρισμένα από αμπελοφιλοσοφίες για την μοίρα και τον έρωτα...

Το γούστο είναι υποκειμενική υπόθεση. Πάντως η εμπορική επιτυχία της ταινίας ήταν εξ' αρχής δεδομένη. Ήταν η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή του τηλεοπτικού σκηνοθέτη που είναι ο καλύτερος ίσως στο να κρατάει τους τηλεθεατές του στην οθόνη με πολύ λίγα μέσα. Οπότε μάλλον, το πείραμα πέτυχε.

Το trailer της ταινίας εδω.


Εγώ πάντως προτιμώ αυτό το "Αν". 
 

 Καλές γιορτές! :)

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

De Rouille et d`Os - Σώμα με Σώμα


Ίσως γνωρίζετε τον σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ από τις προηγούμενες δημιουργίες του, "Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου" και "Προφήτης". Σίγουρα έχετε δει την Μαριόν Κοτιγιάρ σε μια από τις πολλές ταινίες που ήταν εξαιρετική. Ίσως ακόμα έχετε στον νου σας τον νέο Ματίας Σόνερτς ως έναν από τους καλούς ανερχόμενους ηθοποιούς του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Όμως ο συνδυασμός των τριών σε αυτήή τη ταινία είναι μοναδικός. Και το αποτέλεσμα, ανατριχιαστικό.


Πλοκή: Η Στεφανί είναι μια εκπαιδεύτρια φαλαινών που μετά από ένα τραγικό ατύχημα χάνει και τα δύο της πόδια. Ο Αλί είναι ένας νέος πατέρας, άστεγος, μπερδεμένος που προσπαθεί να επιβιώσει μένοντας με την αδερφή του και κάνοντας ό,τι μπορεί για το χρήμα. Οι δυο τους συναντιούνται αναπάντεχα και μετά το ατύχημα της Στεφανί, δημιουργείται μια περίεργη σχέση ανάμεσα τους. 


Το θέμα της ταινίας είναι το κλασσικό μοτίβο του αμερικάνικου μελό. Ένα κορίτσι αγαπάει ένα αγόρι αλλά το αγόρι δεν ξέρει τί θέλει και τελικά πληγώνει το κορίτσι. Όμως εδώ είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Οι δύο χαρακτήρες είναι αληθινοί, με τα προβλήματα και τα ελλατώματα τους, με τις ανάγκες και τα λάθη τους. Η ζωή τους δίνει εμπόδια και αυτοί καταφέρνουν να πηδούν όλα και πιο ψηλά για να τα ξεπεράσουν. Η Στεφανί βλέπει τον κόσμο της να γκρεμίζεται μετά το ατύχημα αλλά συνεχίζει ψύχραιμη και ώριμη για να κερδίσει ξανά αυτό που χάθηκε. Ο Αλί, ενώ ξέρει πως έχει κάνει πολλά λάθη, καταφέρνει να τα βρει με τον εαυτό του και να εξιλεωθεί. Και οι δύο είναι "ανάπηροι", είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά, αλλά κάνουν μαζί τα πρώτα βήματα προς την σωτηρία. 

Ο Ζακ Οντιάρ δημιουργεί την ατμόσφαιρα της ταινίας με τα πλάνα του και στήνει το σενάριο με την κάμερα. Παίζει με την κίνηση και την ακινησία, την επαφή τον σωμάτων και την απομάκρυνση των ανθρώπων. Ό,τι έχει να πει το λέει με τα προσεγμένα πλάνα και τις αναλογίες του. Και, κατά την γνώμη μου, αν ένα πράγμα πρέπει να κάνει ένας καλός σκηνοθέτης, είναι αυτό ακριβώς: να διηγείται ιστορίες με εικόνες. Η ιστορία που διηγείται λοιπόν είναι ρεαλιστική και καθόλου γλυκανάλατη και δακρύβρεχτη. Επιλέγει να δείξει τις πληγές από τον ακρωτηριασμό, τον βρώμικο έρωτα, το αίμα από την πάλη και τα σπασμένα κόκκαλα, χωρίς να κρύβεται. 


Οι πρωταγωνιστές φαίνεται να ξεπερνούν πολύ γρήγορα την μία τραγωδία τους για να αντιμετωπίσουν την επόμενη. Αλλά αυτό δεν δείχνει επιπολαιότητα, αλλά ωριμότητα και ρεαλιστική σκληρότητα. Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι και εδώ υπέροχη, αποτυπώνοντας στο πρόσωπο και το σώμα της αυτά που δεν λέει. Τσαλακώνεται αλλά παραμένει μεγαλοπρεπείς, για να σταθεί δίπλα στον Ματίας Σόνερτς που την χρειάζεται. Αυτός με την σειρά του αποδεικνύεται ένας από τους πιο δυνατούς νέους ηθοποιούς, με μια εξαιρετική ερμηνεία.

Η αγάπη έρχεται αργά και είναι ένα διαφορετικό είδος αγάπης. Μια αγάπη σωτηρίας και επιβίωσης, εξιλέωσης για τους ήρωες και τους θεατές. Το "Σώμα με Σώμα" είναι μια δυνατή ταινία για τα όρια και τις αντοχές, που θα συγκλονίσει. 
  
Προβάλλεται στις αίθουσες από τις 29 Νοεμβρίου. 
 


 

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Frankenweenie


Ο φανταστικός κύριος Τιμ Μπάρτον επιστρέφει δριμύτερος μετά το αμφιλεγόμενο Dark Shadows, με την τρίτη stop-motion ταινία κινουμένων σχεδίων στη καριέρα του, κατάλληλη για μικρούς και μεγάλους λάτρεις του σκηνοθέτη. Η ταινία είναι βασισμένη σε μια ιδέα του Μπάρτον, που πριν 30 περίπου χρόνια είχε αφήσει ατελή και επέστρεψε για να ολοκληρώσει. Και το αποτέλεσμα μας αρέσει.

Πλοκή (cine.gr): Ο Βίκτορ χάνει τον καλύτερο του φίλο, τον σκύλο του, Σπάρκι. Για να τον επαναφέρει στη ζωή, βάζει σε δράση όλα όσα γνωρίζει πάνω στην επιστήμη. Το πείραμα στέφεται με επιτυχία, αλλά ο Βίκτορ δεν θέλει να δημοσιοποιήσει την τερατώδη του κατασκευή. Όμως, ο Σπάρκι βγαίνει στους δρόμους και όλη η πόλη θέλει να μάθει περισσότερα.


Να αρχίσουμε από τα βασικά. Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, δημιουργήθηκε με την τεχνική stop-motion, την οποία έχουμε ξαναδεί και στην "Νεκρή Νύφη" και τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη" και είναι τρισδιάστατη. Αυτά τα τρία πάνε μαζί; Κι όμως, και το αποτέλεσμα είναι τέλειο. Οι χαρακτήρες κινούνται φυσικά, πολύ προσεγμένη τεχνική και το ασπρόμαυρο δημιουργεί μια σκοτεινή και γκόθικ ατμόσφαιρα, που πάντα πλαισιώνει ταινίες του Μπάρτον. Αποδεικνύεται σε κάθε σκηνή πως η σκηνοθεσία είναι έργο δεξιοτέχνη.

Η ταινία έχει ως κύριο άξονα την αγάπη ενός αγοριού για το σκυλάκι του και απευθύνεται σε παιδιά (ίσως όχι σε πολύ μικρά πιτσιρίκια), αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που την κάνει να ξεχωρίζει. Η ταινία είναι γεμάτη από αναφορές σε κλασσικές ταινίες τρόμου, τόσο αριστοτεχνικά κεντημένες στην παιδική ιστορία, ώστε να γίνονται αντιληπτές μόνο από τους "μεγάλους" και να σχηματίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Αναφορές στο τέρας του Φρανκενστάιν, στον Δράκουλα, στη Μούμια δεμένες με παιδικές αναμνήσεις και αθωότητα.


Ο Μπάρτον, όπως σε κάθε άλλη ταινία, έτσι κι εδώ, δίνει βήμα στο διαφορετικό και αφηγείται την ιστορία μέσα από τα μάτια του τέρατος, του αναστημένου σκυλιού και του αγοριού που δεν θέλει να είναι φυσιολογικό.

Ο αγαπημένος σκηνοθέτης του παράξενου επιστρέφει με το καινούργιο του δημιούργημα, που σαν άλλος Δρ. Φρανκενστάιν ανασταίνει και αφήνει ελεύθερο. Αυτό το υπέροχο "τερατούργημα" ίσως είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του 2012 και βγαίνει στις αίθουσες σήμερα, Πέμπτη 22 Νοεμβρίου. Τρέξτε να το δείτε!



Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Holy Motors

Ο Leos Carax, που είχε χρόνια να βρεθεί στο προσκήνιο, ολοκληρώνει την νέα του ταινία, που είναι αφιερωμένη στην τέχνη του κινηματογράφου και ίσως τον καταξιώσει ως έναν από τους πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες. Φουτουριστική, ψυχεδελική και αριστουργηματικά περίεργη, πλησιάζει τους... κοιμισμένους θεατές στις σκοτεινές αίθουσες.

Πλοκή: Μια λευκή λιμουζίνα περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού του μέλλοντος και μεταφέρει έναν μυστηριώδη άντρα, τον κύριο Όσκαρ, από την μία ζωή στην άλλη. Σήμερα είναι πατέρας, διευθυντής, ζητιάνος, τέρας, δολοφόνος, θύμα...

Λίγες ταινίες έχουν γίνει για το σινεμά και αυτή είναι μία απ' αυτές. Στην πρώτη σκηνή, ο ίδιος ο σκηνοθέτης ξυπνά σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ξενοδοχείου και ακούει θορύβους μέσα από τον τοίχο. Σπάει τον τοίχο και αποκαλύπτεται μια αίθουσα κινηματογράφου, στην οποία όλοι οι θεατές κοιμούνται. Βλέπει ένα μωρό να περπατά προς την σκηνή και 2 μολοσσούς να το ακολουθούν απειλητικά. Η ταινία ξεκινά. Παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή να μεταμορφώνεται από επιχειρηματία σε ζητιάνο, από τέρας σε φονιά, από τραπεζίτη σε δολοφόνο. Δεν ξέρουμε ποιος είναι πραγματικά και δεν το ανακαλύπτουμε ποτέ. Το μόνο που μας λέει για τον εαυτό του είναι ότι αυτό που τον έκανε να ξεκινήσει, ήταν η γοητεία του να υποδύεται. Αυτή η γοητεία λένε ότι βρίσκεται στο μάτι του θεατή. Αλλά τί γίνεται όταν δεν υπάρχουν άλλοι θεατές;


Ο Όσκαρ δεν είναι ρόλος. Δεν είναι ούτε άνθρωπος. Είναι η υλοποίηση χαρακτήρων που ψάχνουν θεατές. Ο θάνατος δεν τον αγγίζει. Πεθαίνει, ξανασηκώνεται και συνεχίζει. Σκοτώνει τον εαυτό του και το κάνει να φανεί ως ατύχημα. Ζει και δεν ζει. Κάθε ώρα είναι διαφορετικός. Ζωντανός και νεκρός. Δεν είναι ένας αλλά άπειροι χαρακτήρες, ρόλοι που ενσαρκώνει καθημερινά, σε μια φανταστική πραγματικότητα, σε μια πραγματική φαντασία. Τα όρια είναι λεπτά και ο κινηματογράφος τα ξεπερνά.

Ο Carax κατάφερε να συγκεντρώσει τον κινηματογράφο σε μία ταινία, να μας δείξει ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα πάντα είναι δυνατά. Μια ταινία που δεν είναι δράμα, κωμωδία, μιούζικαλ ή αστυνομική. Μια ταινία που είναι ο κινηματογράφος. Εξερευνά τον νου μέσα από ένα παιχνίδι με την αντίληψη του λογικού και του παραλόγου. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει εικόνες-αριστουργήματα, μας ξαφνιάζει και μας γοητεύει.


Παρατηρώντας τον πρωταγωνιστή Denis Lavant σκεφτόμουν δύο πράγματα. Πρώτον πόσο περίεργη φυσιογνωμία είναι και δεύτερον ότι κανείς άλλος, πιο όμορφος, δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν τέτοιο ρόλο. Επίσης, οι ερμηνείες της Kylie Minogue και της Eva Mendes είναι εξαιρετικές και καταφέρνουν να μην επισκιαστούν.

Το Holy Motors βάζει στόχο να μιλήσει για τον κινηματογράφο και να τον αλλάξει. Το αν τα καταφέρνει τελικά είναι άλλο θέμα. Θα χαρακτηριστεί αριστούργημα ή δημιουργία ενός ψυχωτικού σκηνοθέτη, ή και τα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη.

Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Για όσους δεν την πρόλαβαν, θα  προβάλλεται στις αίθουσες από 29 Νοεμβρίου. Σημειώστε την ημερομηνία!


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Skyfall

Ο Τζέιμς Μποντ γίνεται 50 χρονών και η 23η ταινία του είναι εδώ για να μας καταπλήξει ευχάριστα. Ο διασημότερος πράκτορας όλων των εποχών φανερώνει ένα πρόσωπο που δεν είχαμε δει, μέσα από τα θαυματουργά χέρια του Σαμ Μέντες.

Πλοκή (cine.gr):  Η τελευταία αποστολή του Μποντ στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης κι αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Μάλορι, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και απ’ έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Μποντ. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ιβ, για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους Σίλβα, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.


Η πρόκληση για τον Ντάνιελ Κρεγκ και τον Σαμ Μέντες ήταν μεγάλη. Στις δύο προηγούμενες ταινίες του 007, ο Κρεγκ είχε θέσει τον πήχη χαμηλά και δεν επεδίωξε να μιμηθεί κανέναν. Δημιούργησε έναν πιο μετριοπαθή χαρακτήρα, ακολουθώντας όμως την σκιά των προηγούμενων πρακτόρων, με αποτέλεσμα να απογοητεύσει μεγάλο μέρος του κοινού. Εδώ έρχεται ο Σαμ Μέντες, με το όραμα να αποδομήσει την εικόνα του Μποντ και να την ξαναχτίσει. Και αυτό μας αρέσει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που βλέπουμε μια πιο "ανθρώπινη" πλευρά του Μποντ. Αφήνει τα περίπλοκα γκατζετς στο σπίτι και βγάζει από το γκαράζ την παλιά Άστον Μάρτιν (λόγω κρίσης;), αλλάζει συμπεριφορά με τις γυναίκες και φαίνεται πιο κατασταλαγμένος, ενώ η σχέση του με την Μ φτάνει σε άλλο επίπεδο. Παρ' όλα αυτά δεν χάνει ποτέ το στυλ του, που όλοι εδώ και 50 χρόνια θαύμασαν. Μπορεί το τρέξιμο και οι σκηνές δράσης να είναι λιγότερες αλλά η κατασκοπευτική πλοκή και η αγωνία παραμένουν αναλλοίωτες. Ο Μέντες καταφέρνει να προσαρμόσει τον μυθικό πράκτορα στα δεδομένα και τις απαιτήσεις του σήμερα, δίνοντας πνοή σε ένα παλιό μοτίβο.


Όπως σε κάθε άλλη ταινία του Μποντ, το καστ είναι γεμάτο αστέρια. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι ίσως ένας από τους καλύτερους και πιο απειλητικούς "κακούς" όλης της σειράς και η υπέροχη Τζούντι Ντενς αποδεικνύει ότι ο ρόλος της Μ, που είχε ενσαρκώσει και στο Goldeneye, της πηγαίνει πολύ. Οι Ραλφ Φάινς, Μπεν Γουίσοου, Ναόμι Χάρις, Μπερενίς Μαρλό και Άλμπερτ Φίνεϊ συμπληρώνουν το επιτελείο.

Μισό αιώνα μετά την πρώτη ταινία του, ο πράκτορας 007 επέστρεψε για να μας αποδείξει ότι δεν γέρασε ούτε μία μέρα. Μπορεί να άλλαξε λίγο αλλά και πάλι μας αρέσει... Πολύ!



Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Σκότωσέ Τους Γλυκά - Killing Them Softly


Η δεύτερη συνεργασία του Μπραντ Πιτ με τον σκηνοθέτη Άντριου Ντόμινικ μετά την... επιτυχημένη "Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ" είναι εδώ για να μας μιλήσει για όπλα, μαφία, οργανωμένο έγκλημα και πολιτική στην Αμερική του Ομπάμα.

Πλοκή (cine.gr): Ο Τζάκι Κόγκαν (Μπραντ Πιτ) είναι ένας επαγγελματίας μπράβος που φροντίζει ορισμένοι κανόνες της μαφίας να παραμένουν σεβαστοί… απλά σκοτώνει οποιονδήποτε τους παραβιάζει. Όταν κάποιοι ληστεύουν ένα μεγάλο χαρτοπαιχτικό παιχνίδι που διεξαγόταν υπό την προστασία της μαφίας, ο Κόγκαν θα αναλάβει να τους εντοπίσει και να επαναφέρει την τάξη στην τοπική κοινωνία.


Η ταινία με μια πρώτη ματιά μπορεί να σου θυμίζει πολλές άλλες του είδους, αλλά με μια πιο προσεκτική "ανάγνωση" θα καταλάβεις ότι πάει πιο βαθιά από μια απλή παρουσίαση της αμερικάνικης σαπίλας. Δεν είναι μια γρήγορη γκανγκστερική ταινία με πιστολίδι και βία. Τουλάχιστον όχι μόνο. Πραγματεύεται το πολιτικό παρασκήνιο της Αμερικής και απεικονίζει την οπτική του αμερικάνικου ονείρου από τα τελευταία κοινωνικά στρώματα. Ασκεί κριτική στην Αμερική και ιδιαίτερα στην κυβέρνηση Ομπάμα (τον οποίο από ό,τι φαίνεται ο Ντόμινικ αντιπαθεί) χάρη σε ένα αριστοτεχνικό μοντάζ. Για παράδειγμα, οι τίτλοι αρχής διαπλέκονται με την εικόνα ενός νέου που περπατά σε μια ξεχασμένη γειτονιά ενώ από πίσω  ακούγεται μια ομιλία του Ομπάμα.


Ο αργός ρυθμός της ταινίας, που ίσως κουράσει κάποιους αλλά τελικά έχει κάτι να δώσει, καθώς και η πλήρης ηθογράφιση των ολοκληρωμένων χαρακτήρων θυμίζει αρκετά την "Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς..." και αποδεικνύει ότι ο Ντόμινικ έχει ταλέντο. Ο Μπραντ Πιτ ανταπεξέρχεται άψογα στον ρόλο του σκληρού εκτελεστή και επάξια κάποιοι τον χαρακτηρίζουν "χαμαιλέοντα".

Το "Σκότωσέ Τους Γλυκά" είναι μια ταινία διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα στο είδος της, και, αν αντέχεις τους αργούς ρυθμούς και τις φαινομενικά ανούσιες συζητήσεις, θα την απολαύσεις.


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Ο Εξαιρετικός Κύριος Lazhar - Monsieur Lazhar


Πώς θα πλησίαζες μικρά παιδιά, τα οποία έχουν ζήσει τη φρίκη; Πώς θα το έκανες αυτό αν υπήρχε ένα παρελθόν που σε βαραίνει και σε καταδιώκει; Ποιά είναι η διέξοδος; Σ' αυτά τα ερωτήματα και σε άλλα βαθύτερα προσπαθεί να απαντήσει ο "Εξαιρετικός Κύριος Λαζάρ" και ο σκηνοθέτης Φιλίπ Φαλαρντό, σε μια ταινία που θα σε συγκλονίσει.

Πλοκή (cine.gr): Ο Μπασίρ Λαζάρ είναι ένας μετανάστης από την Αλγερία, που καλείται να αντικαταστήσει έναν δάσκαλο δημοτικού που πέθανε με τραγικό τρόπο. Κι ενώ τα παιδιά προσπαθούν να ξεπεράσουν την έλλειψη του δασκάλου τους, κανείς στο σχολείο δεν γνωρίζει το παρελθόν του Μπασίρ κι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απελαθεί.


Το θέμα της ταινίας είναι η απώλεια και η άδικη φύση της. Ο Καναδός Φαλαρντό καταφέρνει να θίξει ένα τόσο σκληρό θέμα, χωρίς να καταφύγει σε εύκολους συναισθηματισμούς αλλά με ιδιαίτερη λιτότητα. Σε ένα τρυφερό περιβάλλον όπως αυτό του σχολείου, όπου όμως δεν επιτρέπεται η ανθρώπινη επαφή, τα παιδιά καλούνται να σταθούν με ωριμότητα απέναντι στην βία και να μιλήσουν για όσα δεν επιτρέπεται να ειπωθούν. Δάσκαλος και μαθητές προσπαθούν να ξεπεράσουν το παρελθόν και χωρίς να το καταλαβαίνουν αλλάζουν και μοιάζουν όλο και περισσότερο.


Η ταινία δεν επικεντρώνεται μόνο στο προφανές αλλά προβληματίζει κοινωνικά πάνω σε θέματα όπως το χάσμα γενεών, η μετανάστευση και η τρομοκρατία με τρόπο ρεαλιστικό και επικριτικό. Το σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο Φαλαρντό, είναι πολύ προσεγμένο και κάθε χαρακτήρας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο είναι ολοκληρωμένος και σημαντικός. Ο κύριος Μοχάμεντ Φελάγκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποδεικνύεται όντως "εξαιρετικός", και καταφέρνει να κερδίσει το κοινό με την οικειότητα και την ευαισθησία του που καταρρίπτει την αρχική εικόνα του αυστηρού. Την ταινία συμπληρώνουν οι ερμηνείες των μαθητών και ειδικά της μικρής Σοφί Νελίς, που με την φυσικότητα και την πρωτοφανή ωριμότητά της κερδίζει τις καρδίες των θεατών. Ο Φαλαρντό κατορθώνει να χτίσει τα συναισθήματα σταδιακά, με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή, που κλείνει πανέξυπνα και πολύ απλά με μια αγκαλιά. Μια ταινία που θα μας διδάξει πράγματα που δεν μάθαμε στα θρανία και που σίγουρα αξίζει την προσοχή μας.


(Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην φετινή απονομή και προβάλλεται στην Ελλάδα από τις 18 Οκτωβρίου.)

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Amour - Αγάπη


Ο πιο απλός τίτλος για μια ταινία γεμάτη. Ο πιο γεμάτος τίτλος για το πιο απλό και δυνατό συναίσθημα. Μια ταινία του Μίκαελ Χάνεκε που μιλά για δύο δυνάμεις αντίθετες και παράλληλες: την Αγάπη και τον Θάνατο.

Πλοκή (cine.gr): O Ζορζ (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους, η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα, η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.


Το θέμα το οποίο θίγει η ταινία είναι δύσκολο και φύσει δραματικό. Οποιοσδήποτε επέλεγε να εξιστορήσει την σχέση δύο ηλικιωμένων και την πορεία τους προς το τέλος, αφενός θα βασιζόταν στην "εύκολη" συγκίνηση του κοινού και αφετέρου μπορεί να έκανε λάθος προσέγγιση. Εδώ διακρίνεται το σκηνοθετικό ταλέντο και η μοναδικότητα του Μίκαελ Χάνεκε. Ο Χάνεκε κατάφερε να μιλήσει για αγάπη χωρίς να αναφέρει την λέξη, να μας δείξει ένα συναίσθημα που φαίνεται στις κινήσεις, στο βλέμμα, στο άγγιγμα, σε μια λέξη. Όχι επειδή κρύβεται αλλά επειδή είναι πλέον κομμάτι της προσωπικότητας του ατόμου. Ο Ζορζ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Αν και το τέλος της που έρχεται σιγά και οδυνηρά τον κατατρώει και τον ίδιο.


Παρακολουθούμε την αγάπη του ζευγαριού που ζει μετά από 60 χρόνια, χωρίς αναδρομές, χωρίς την αρχή, όχι το παρελθόν τους, αλλά το παρόν τους.  Οι αργοί ρυθμοί της ταινίας δίνουν στον θεατή χρόνο να νιώσει και να μετατρέψει τις εικόνες σε συναισθήματα. Ένα ακόμα μαγικό του Χάνεκε είναι η χρήση της μουσικής. Σε ολόκληρη την ταινία σχεδόν δεν υπάρχει καμιά μελωδία εκτός οθόνης, παρά μόνο στην σκηνή της πρώτης νύχτας που παρακολουθούμε το ζευγάρι πριν το περιστατικό της Αν. Ο σκηνοθέτης δεν χρειάζεται την μουσική για να μας συνεπάρει κι αυτό είναι μοναδικό. Φυσικά, οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών είναι εξαιρετικές και απόλυτα φυσικές και είναι αυτές που ολοκληρώνουν το αριστούργημα.


Τέτοιου είδους ταινίες γίνονται σπάνια και είναι πολύ λίγες. Η "Αγάπη" είναι μια ταινία-ποίημα που εξυμνεί τη πιο σημαντική δύναμη του ανθρώπου με τον πιο απλό και μεστό τρόπο. Μετά από καιρό δεν θα θυμάσαι όλες τις εικόνες αλλά ό,τι ένιωσες θα σε σημαδέψει.

Άλλωστε, αυτό είναι το σινεμά: το συναίσθημα που σου μένει μετά.


(Η ταινία βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις  4 Οκτωβρίου.)


Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Killer Joe


Αμερικάνικος νότος, ανήθικοι χαρακτήρες, μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι και η επιστροφή του βετεράνου σκηνοθέτη του "Εξορκιστή" Γουίλιαμ Φρίντκιν, και όλα αυτά περιτυλιγμένα με έναν πολύ πιασάρικο τίτλο και έναν Μάθιου Μακόναχι, ίσως στην καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του. Μας αρέσει.


Πλοκή (cine.gr): Ο Κρις είναι ένας 22χρονος μικροέμπορος ναρκωτικών. Όταν η μητέρα του κλέβει τα χρήματα του, ο Κρις πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεπληρώσει τα έξι χιλιάδες δολάρια που χρωστάει ή θα βρεθεί νεκρός. Όταν μαθαίνει πως η μητέρα του έχει ασφάλεια αξίας 50 χιλιάδων δολαρίων, προσλαμβάνει έναν εκτελεστή, τον Κίλερ Τζο Κούπερ, για να την «καθαρίσει». Ενώ ο Τζο αρέσκεται να πληρώνεται μπροστά, ανταλλάσσει την προκαταβολή με την ελευθερία να χρησιμοποιήσει σεξουαλικά την αδελφή του Κρις, μέχρι να πληρωθεί.

Πριν πω τίποτα άλλο, να σημειώσουμε ότι οι ακραίες σκηνές βίας και σεξ στοίχισαν στην ταινία τον πιο αντιεμπορικό χαρακτηρισμό καταλληλότητας στις ΗΠΑ, το NC-17. (Ελπιδοφόρο!) Η ταινία μπορεί να είναι σκληρή και να φλερτάρει με τα όρια της ανοχής του θεατή αλλά αν αυτός αντέχει, την απολαμβάνει. Μαύρο χιούμορ, όπλα, λεφτά και γυναίκες στο Τέξας. Οι αντι-ήρωες πρωταγωνιστές δεν έχουν φραγμούς και ενδοιασμούς, είναι απρόβλεπτοι και ικανοί για το οτιδήποτε, αφού επιβιώνει ο δυνατότερος.


Επιρροές από το στυλ του Tarantino, το χιούμορ των αδερφών Coen και την ψυχεδέλεια του David Lynch, συνδυασμένες με πετυχημένα σκηνοθετικά ευρήματα τελικά δίνουν ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτήρα στην ταινία, αποδεικνύοντας ότι ο Φρίντκιν δεν έχει χάσει το ταλέντο του. Ο Φρίντκιν, όμως, έχει δίπλα του ένα υπέροχο καστ σε εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Emile Hirsch ανταποκρίνεται σε έναν δύσκολο ρόλο και η Juno Temple είναι πολύ καλή στον ρόλο την αδερφής του Κρις. Αλλά αυτός που κλέβει επάξια τις εντυπώσεις είναι ο Matthew McConaughey, στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ανήθικου αστυνομικού, που αναλαμβάνει να σκοτώσει την μητέρα. Προσαρμόζεται τέλεια, ακόμα και αν το περιβάλλον στην αρχή φαίνεται να μην του ταιριάζει, και μας αποκαλύπτει πτυχές του ταλέντου του που δεν είχαμε δει στην μέχρι τώρα καριέρα του. 

Μια ταινία με περιορισμένο κοινό εξαρχής, που, παρ' όλα αυτά, δεν θα απογοητεύσει τους λάτρεις του είδους. Ίσως μια από τις ταινίες που θεωρούνται από την αρχή καλτ. Αξίζει!


Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Στη Ρώμη με Αγάπη - To Rome with Love

Ο Γούντι Άλεν συνεχίζει το ταξίδι του στην Ευρώπη και αφού έχει εξαντλήσει το Λονδίνο, τη Βαρκελώνη και το Παρίσι, στρέφει το ενδιαφέρον του στην Αιώνια Πόλη. Μια ευχάριστη, άκρως γουντιαλενική κωμωδία για τον Έρωτα και το Όνειρο με φόντο το Κολοσσαίο.

Πλοκή: Τέσσερις ιστορίες ξεδιπλώνονται με φόντο «την πιο ρομαντική πόλη του κόσμου», με βασικό θέμα τον έρωτα. Στην πρώτη, οι γονείς μια Νεοϋορκέζας κοπέλας έρχονται στην Ρώμη για να γνωρίσουν το αγόρι της κόρης τους. Στην δεύτερη, αναποδιές και περιπέτειες στιγματίζουν το ταξίδι ενός νιόπαντρου ανδρόγυνου επαρχιωτών που ήρθε στη Ρώμη για να επισκεφθεί συγγενείς του γαμπρού. Σε μια άλλη, ένας Αμερικανός φοιτητής αρχιτεκτονικής διχάζεται ανάμεσα στην κοπέλα του και την ανέμελη φίλη της που ήρθε από το Λος Άντζελες να μείνει μαζί τους για λίγες μέρες. Και στην τέταρτη ιστορία, ένας συνηθισμένος υπάλληλος και οικογενειάρχης βρίσκεται αντιμέτωπος με τη φήμη και τα φώτα της δημοσιότητας χωρίς λόγο.

Τέσσερις ιστορίες που δεν συνδέονται μεταξύ τους, πέραν του θέματος. Το θέμα;  Ο έρωτας! Ο έρωτας μάλιστα μέσα από τα μάτια του Γούντι Άλεν. Ο έρωτας με τα άγχη του και τα μίση του, τα ερωτικά τρίγωνα και ο σουρεαλισμός του. Μια χαρακτηριστική αλενική ταινία με το κλασσικό  ευρυματικό γλυκόπικρο χιούμορ του σκηνοθέτη, τα σατιρικά σχόλια για την θρησκεία και την κοινωνία και τα διάφορα alter ego του διάσπαρτα σε όλες τις ιστορίες.

Εκτός αυτού, η ταινία κερδίζει και από το πεντάστερο (και βάλε!) καστ που αποτελείται από τους Πενέλοπε Κρουζ , Αλεκ Μπάλντουιν , Ρομπέρτο Μπενίνι, Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Τζούντι Ντέιβις, Ελεν Πέιτζ και τον ίδιο τον Άλεν που ως συνήθως συμμετέχει στις ταινίες του. Παλιά ιταλικά τραγούδια ντύνουν υπέροχα την ταινία και δένουν με την αρχαία αγορά της πανέμορφης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, συνθέτοντας ένα ιδανικό περιβάλλον.

Μια ταινία αφιερωμένη "στη Ρώμη, με αγάπη"!

Το trailer της ταινίας.

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ο Χορός των Κατασκόπων - Shadow Dancer


Μπέλφαστ γύρω στα 1990. Μια γυναίκα, μητέρα και τρομοκράτης. Ένας πράκτορας και μια οικογένεια που στηρίζονται πάνω της. Θυσίες και πλεκτάνες. Ποιόν μπορείς τελικά να εμπιστευτείς; Μια συγκλονιστική ταινία δια χειρός του Βρετανού Τζέιμς Μαρς, που θα σε κάνει να διχαστείς και να αναθεωρίσεις.

Πλοκή (cine.gr): 1990. Η Κολέτ ΜακΒέι είναι μια μητέρα μόνη, που ζει στο Μπέλφαστ με τη μητέρα και τα αδέρφια της, σκληροπυρηνικά μέλη του IΡA.. Όταν θα συλληφθεί για απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στο Λονδίνο, ένας αξιωματικός της MI5, ο Μακ, θα της δώσει μία επιλογή: να χάσει τα πάντα και να καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, ή να λειτουργήσει ως κατάσκοπος για εκείνους. Με τη ζωή του γιού της στα χέρια της, επιλέγει να επιστρέψει στην οικογένεια της, αλλά θα δημιουργήσει υποψίες, όταν μια μυστική επιχείρηση του αδερφού της θα πέσει σε ενέδρα και θα βάλει την ίδια και όλη την οικογένεια της σε εξαιρετικό κίνδυνο.


 Ολοκληρωμένοι χαρακτηρες με πάθη και ηθικά διλλήματα, αμφιταλαντεύοντα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, καλούμενοι να πάρουν αποφάσεις- δίκοπα μαχαίρια. Η Κολέτ (η υπέροχη Άντρεα Ράιζμποροου) προδίδει οικογένεια και πιστεύω για να κρατήσει το παιδί της κοντά της. Ο πράκτορας Μακ (Κλάιβ Όουεν) προσπαθεί να κρατήσει την υπόσχεση του στην Κολέτ να την προστατέψει, αντίθετα από τα σχέδια της υψηλότερα ιστάμενης του (Γκίλιαν Άντερσον). Μέχρι πότε; Ρευστές καταστάσεις και σχέσεις, άνθρωποι που αλλάζουν και από σύμμαχοι γίνονται εχθροί.

Ο Μαρς, που έχουμε θαυμάσει πριν μερικά χρόνια στο ντοκυμαντέρ "Σε τεντωμένο σκοινί" για τη σκηνοθετική του ικανότητα και προτωτυπία, αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως το καλό σινεμά μπορεί να γίνει ακόμα και με τα ελάχιστα μέσα. Βασισμένος στο μυθιστόρημα του πρώην τηλεοπτικού ρεπόρτερ Τομ Μπράντμπι, που κάλυψε σε έκταση τη διαμάχη μεταξύ ΙRΑ και αγγλικής κυβέρνησης στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Μαρς καταφέρνει να αφηγηθεί μια απόλιτα αληθοφανή ιστορία, με λιτή αλλα σαφέστατη ηθογράφιση των χαρακτήρων και της συγχησης τους. Πράγμα σπάνιο για άλλες ταινίες του είδους.

Η ταινία θα σε συνεπάρει και το φινάλε θα σε ανταμείψει όσο υψηλές προσδοκίες κι αν έχεις.

Η ταινία  προβάλλεται στις αίθουσες απο την Πέμπτη 30 Αυγούστου.


Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Επιχείρηση: Χάος - Serbuan Maut


20 κορυφαίοι αστυνομικοί. 1 αδίστακτος εγκέφαλος εγκλήματος. 30 όροφοι χάους. Η καλύτερη ταινία δράσης των τελευταίων δεκαετιών. Την ώρα που όλοι συζητάνε για την συνέχεια των "Αναλώσιμων", αυτή η περιπέτεια από την Ινδονησία κλε΄βει την προσοχή σου. Γιατί άλλωστε, the purest, the better.

Πλοκή (cine.gr): Στην καρδιά της Τζακάρτα, υπάρχει ένα αδιαπέραστο, εγκαταλελειμμένο οίκημα που λειτουργεί ως καταφύγιο για τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους και γκάγκστερ της πόλης. Το κτήριο θεωρείται απροσπέλαστο ακόμα και για την αστυνομία. Μια ειδική ομάδα ελίτ αστυνομικών θα προσπαθήσει να καταλάβει το κτήριο και να συλλάβει τον βαρόνο των ναρκωτικών που το διοικεί. Οι άντρες μπαίνουν με πλήρη κάλυψη, η οποία όμως αποκαλύπτεται. Τότε, όλα τα φώτα μπλοκάρουν και μαζί με αυτά όλες οι έξοδοι. Η ομάδα έχει αποκλειστεί στον έκτο όροφο και πρέπει να δώσει μάχη τόσο για την αποστολή, όσο και τη ζωή τους.


Μιλάμε για δράση. Για πολλή δράση. Δράση που δεν σ' αφηνει να πάρεις ανάσα. Και ξύλο. Περισσότερο ξύλο. Και μετά ακόμη περισσότερο ξύλο. Αν δεν αντέχεις, μην την δεις. Αν αντέχεις, θα την απολαύσεις. 101 λεπτά καθαρής αδρεναλίνης που θα κάνουν την καρδία σου να χτυπά όλο και πιο δυνατά. Αυτό που ξεχωρίζει αυτήν την ταινία από τις υπόλοιπες του είδους είναι ότι δεν χάνει τον χρόνο της με συναισθηματισμούς και "χολιγουντιανές" άχρηστες πληροφορίες. Μετά την πρώτη σκηνή στην οποία ο πρωταγωνιστής Rama (Iko Uwais) προσεύχεται και μετά αποχαιρετά την έγκυο γυναίκα του για να πάει στην επιχείρηση, η κάμερα καταγράφει μόνο μάχες σώμα με σώμα σε πραγματικό χρόνο. Και μην σε νοιάζει που η ταινία είναι από Ινδονησία. Γιατί, πρώτον, βάζει τα γυαλιά σε άλλες που "μιλούν" αγγλικά και, δεύτερον, από εκείνα τα μέρη έρχεται και η πολεμική τέχνη Pencak Silat που ήταν η αφορμή για τον Ουαλό σκηνοθέτη Γκάρεθ Έβανς να φτιάξει αυτήν την απολαυστική περιπέτεια. Και καθόλου άδικα.

Αν περιμένεις πλοκή και ανάλυση χαρακτήρων ατύχησες. Γιατί το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει κάτι τέτοιο είναι κοιλιά! Αλλά δεν σε νοιάζει καθόλου γιατί είσαι απασχολημένος βλέποντας την καθαρή βία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Απομακρύνεται τα παιδιά και τους καρδιοπαθείς από τις οθόνες και απολαύστε χωρίς ενοχές!


Υ.Γ.: Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι περιμένουμε και 2 σίκουελ, με το πρώτο το 2013, και φυσικά ένα αμερικάνικο ριμέικ!

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Η Μηχανή της Χαράς - Hysteria

 

Η ταινία της εβδομάδας μας μεταφέρει στην βικτοριανή Αγγλία, κάπου στα 1880 και στην "επιδημία" της γυναικείας υστερίας, μέσα από την χαριτωμένη κωμωδία της Τάνια Γουέξλερ. Μια γαργαλιστική ηθογραφική ταινία βασισμένη σε ιστορικά γεγονότα που εξερευνά θέματα ταμπού σε μια σεμνότυφη εποχή.

Πλοκή: Στην Αγγλία του 1880, ο χαρισματικός νεαρός γιατρός Μόρτιμερ Γκράνβιλ (Χιου Ντάνσι) έχει μόλις χάσει τη θέση του στην κλινική που εργαζόταν, καταφέρνει όμως να προσληφθεί στο ιδιωτικό ιατρείο του Δρ Ρόμπερτ Ντάλριμπλ (Τζόναθαν Πράις), του πιο γνωστού κι επιτυχημένου επιστήμονα σε γυναικείες ιατρικές υποθέσεις. Ως ειδικός σε θέματα υστερίας, ο Δρ Ντάλριμπλ θορυβημένος από μια επιδημία που ταλαιπωρεί τις γυναίκες και προκαλεί συμπτώματα όπως κλάμα, νυμφομανία, ψυχρότητα και μελαγχολία, ο διάσημος γιατρός έχει επινοήσει μια θεραπεία που βασίζεται στο πυελικό μασάζ. Ο χώρος αναμονής των δύο συνεργατών σφύζει από πελάτισσες, όμως τα χέρια του νεαρού Μόρτιμερ τον προδίδουν κι ο γοητευτικός γιατρός υποφέρει από κράμπες. Εκτός αυτού, υποφέρει κι από ένα σοβαρό δίλημμα καθώς το ενδιαφέρον του μοιράζεται ανάμεσα στις δύο εντελώς διαφορετικές κόρες του αφεντικού του: από την μια, η σεμνή και καλοαναθρεμμένη Έμιλι Ντάλριμπλ (Φελίσιτι Τζόουνς) είναι το πρότυπο της βικτωριανής αρραβωνιαστικιάς, από την άλλη, η θυελλώδης Σαρλότ (Μάγκι Τζίλενχαλ) εκπροσωπεί την απειλητική γοητεία του φεμινισμού στο ξεκίνημα του. Με την βοήθεια του ηλεκτρισμού και του πλούσιου και ανοιχτόμυαλου φίλου του Έντμουντ Σεντ Τζον-Σμιθ (Ρούπερτ Έβερετ) ο Μόρτιμερ εφευρίσκει ένα μηχάνημα που θα "θεραπεύσει" τον γυναικείο πληθυσμό και θα φέρει επανάσταση στα συντηρητικά σαλόνια του Λονδίνου.


 Η Τάνια Γουέξλερ εκμεταλλεύεται μία εφεύρεση και ένα πραγματικό πρόσωπο (Μόρτιμερ Γκράνβιλ) για να θίξει το θέμα της σεξουαλικότητας σε ένα εντελώς καθωσπρέπει περιβάλλον, επωφελούμενη από το αγγλικό χιούμορ στις επίμαχες σκηνές. Η ταινία παίζει με τα όρια της ταινίας εποχής και της ιστορικής λόγω του καλά μελετημένου σεναρίου, εμπλουτίζοντας τις εγκυκλοπαιδικές γνώσης του θεατή με ενδιαφέροντα στοιχεία. Δεν σταματά όμως εκεί. Με την παρουσία της Μάγκι Τζίλενχαλ και του Χιου Ντάνσι (που του πάει πολύ το βικτωριανό στυλ!) και της περίεργης έλξης μεταξύ τους η ταινία αποκτά χαρακτήρα ρομαντικής κομεντί, ευτυχώς όχι τόσο γλυκανάλατης όσο μας έχει συνηθίσει το Hollywood. Η κυρία Μάγκι, πάντα γλυκύτατη, σε έναν ρόλο που της πάει πολύ, και ο κύριος Χιού, πάντα γοητευτικός και εξαιρετικός ηθοποιός, και οι δύο με πολύ καλές ερμηνείες. Αυτό που ίσως λείπει είναι η χημεία μεταξύ τους που χάνεται σε κάποιες σκηνές. Παρ' όλα αυτά, οι γαργαλιστικές καταστάσεις και το τολμηρό χιούμορ θα σας κάνουν να απολαύσετε την ταινία.

Άλλωστε, τα πάντα γίνονται για την ικανοποίησή σας!


*  Η ταινία προβάλλεται από σήμερα, 26 Ιουλίου στους κινηματογράφους,, από την Feelgood.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ο Δικτάτορας - The Dictator

Ο Σάσα Μπάρον Κόεν έρχεται να μας εκπλήξει για ακόμα μία φορά μετά τα επιτυχημένα "Bruno" και "Borat" με μια πολιτική σάτιρα, σε σκηνοθεσία του Λάρι Τσαρλς.

Πλοκή (cine.gr): Ο δικτάτορας στρατηγός-ναύαρχος Αλαντίν προσπαθεί να αποτρέψει κάθε απόπειρα εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στη χώρα του, τη Γουαντίγια, που τόσο... στοργικά καταπιέζει! Καλωσορίσατε, λοιπόν, στη Γουαντίγια, ένα Βορειοαφρικανικό «κρατίδιο» που θα μπορούσε άνετα να είναι το νέο Ντουμπάι, αν δεν είχε για αρχηγό του τον δικτάτορα στρατηγό-ναύαρχο Αλαντίν που αρνείται πεισματικά να αφήσει το θρόνο του, παρά τις δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα. Μάλιστα, υπό τη απειλή της εξόδου της χώρας του από τα Ηνωμένα Έθνη, ο στρατηγός αναγκάζεται να πάει για πρώτη φορά στην Αμερική προκειμένου να αντιμετωπίσει τις παράλογες αυτές κατηγορίες…

 Ο Σάσα Μπάρον Κόεν είναι ίσως ο μοναδικός ηθοποιός του Hollywood που αυτήν την στιγμή κάνει σάτιρα. Το έχουμε δει, άλλωστε, στα δύο προηγούμενα του έργα που είχαν την μορφή ψευδοντοκιμαντέρ και κατάφεραν να ειρωνευτούν πολύ έξυπνα τους πάντες. Τώρα, όμως, ο "Δικτάτορας" δεν ακολουθεί αυτόν τον δρόμο. Η ταινία πραγματεύεται ένα πολύ καίριο θέμα: την "δημοκρατία" και την έλλειψη αυτής, ένα θέμα που δίνει τροφή για σάτιρα. Είναι όμως δομημένη πάνω σε ένα αρκετά ελλιπές σενάριο και χάνει ευκαιρίες να γίνει ακόμα πιο καυστική. Παρ' όλα αυτά κερδίζει από τον πρωταγωνιστή, που χωρίς την τολμηρή του ερμηνεία η ταινία δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Ο "Δικτάτορας" παίζει με την πολιτική ορθότητα και τα ταμπού, με το καλό και το κακό χιούμορ, αυτό που σε κάνει από την μία να θες να γελάσεις και από την άλλη να απογοητευτείς. Προσωπικά, υπήρχαν στιγμές που απόλαυσα την γελοιότητα και την επιτηδευμένη κακογουστιά και άλλες που με έκαναν να αναθεωρήσω την έννοια του χιούμορ. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία φλερτάρει με τα όρια του καλού αστείου και της προσβολής και εξαρτάται από τον κάθε θεατή στο πως θα το εκλάβει. Εμένα μ' άρεσε. Δείτε την και αποφασίστε. 'Αλλωστε δημοκρατία έχουμε! Μάλλον...

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες στις 19 Ιουλίου.


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη - Salmon Fishing in the Yemen


"Κάνε το αδύνατο, δυνατό" μας προτρέπει η ταινία της βδομάδας, μια βρετανική κωμωδία από τον σκηνοθέτη Λάσε Χάλστρομ. Πρωτότυπο σενάριο, σατυρική διάθεση με τους Εμιλι Μπλάντ και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δελεαστικό(;).

Πλοκή (cine.gr):Ο Δρ Άλφρεντ Τζόουνς, επιτυχημένος ιχθυολόγος, εξαναγκάζεται να αναλάβει τη δημιουργία ενός ποταμού στα υψίπεδα της Υεμένης, παρόλο που θεωρεί την ιδέα παράλογη. Οι πολιτικές μηχανορραφίες δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο και πρέπει να βρει τρόπο να μεταφέρει δέκα χιλιάδες σολομούς στη μέση της ερήμου... και να τους «πείσει» να κολυμπήσουν εκεί. Αυτός που γέννησε την ιδέα είναι ένας ευσεβής και πλούσιος σεΐχης, του οποίου η αγάπη για το ψάρεμα σολομών και η αμετανόητη πεποίθησή του ότι το αδύνατο είναι δυνατό, τελικά εμπνέουν το Φρεντ, κατανικώντας τις όποιες ενστάσεις του.



Ο τίτλος της ταινίας, μεταξύ μας, δεν σου προκαλεί το ενδιαφέρον. Αλλά η πλοκή της και οι πρωταγωνιστές σε διαψεύδουν από το πρώτο δεκάλεπτο. Το εσωτερικό σύμπαν της ταινίας είναι καλοφτιαγμένο και  οι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι. Ο ΜακΓκρέγκορ είναι χαριτωμένος και η γλυκιά Μπλαντ προσδίδει μια ζωντάνια που χρειαζόταν.


Όμως το πρόβλημα είναι αλλού. Ενώ, βάσει πλοκής, υπάρχει η δυνατότητα να επεκταθούν τα όρια της ταινίας έξω από την κλασσική συνταγή της ρομαντικής κομεντι, ο Χάλστρομ δεν φαίνεται να θέλει να πάρει αυτό το ρίσκο. Το πολιτικό σκηνικό πίσω από την υπόθεση, με τις διπλοματικές σχέσεις της Βρετανίας με την Υεμένη και το πολιτικό μάρκετινγκ, δίνει τροφή για σάτυρα που για άλλους θα ήταν βούτυρο στο ψωμί. Ενώ γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια με την εκπρόσωπο τύπου του Βρετανού πρωθυπουργού, Πατρίσια Μάξγουελ,(Κριστίν Σκοτ Τόμας) η οποία δίνει ρεσιτάλ με καθαρόαιμη αγγλική σάτιρα, το εγχείρημα μένει ημιτελές. Μετά από κάποιο σημείο, βλεπουμε μόνο το ερωτικό "πλησίασμα" των δύο πρωταγωνιστών και η ταινία μετατρέπεται σε μια ακόμη ρομαντική κομεντί που νομίζουμε ότι έχουμε ξαναδεί.Τελικά ο Χάλστρομ φαίνεται να μπλέκεται με πολλά θέματα που τελικά δεν μπορεί να διαχειριστεί πλήρως.

Αν όμως είστε από αυτούς που πιστεύουν στα θάυματα και στο παραμυθένιο ακατόρθωτο, μπορεί να... ψαρέψετε κάτι αξιόλογο, εκτός από σολομούς στην Υεμένη.

Η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες από τις 5 Ιουλίου.



Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Επιστροφή στον Έρωτα- La Delicatesse

Γαλλικός κινηματογράφος, έρωτας και Οντρέ Τοτού. Η πρόταση της βδομάδας, μια ρομαντική κομεντί με την γλυκιά πρωταγωνίστρια να βρίσκει αυτό που ζητά στο πιο απρόσμενο μέρος.

Πλοκή(cine.gr):Η Ναταλί είναι νέα, όμορφη κι ερωτευμένη. Όταν, όμως, ο σύζυγος της σκοτώνεται σε δυστύχημα, η Νάταλι σκληραίνει τον εαυτό της κι αφοσιώνεται μονάχα στην καριέρα της. Τρία χρόνια αργότερα, είναι μια σκληρή επαγγελματίας που δεν αφήνει κανέναν να μπει στην καρδιά της, ειδικά ο αντιπαθητικός και σεξιστής αφεντικός της, Σαρλ. Στην δουλειά είναι, όμως, κι ο ντροπαλός Σουηδός Μάρκους που θα αποτελέσει την ελπίδα της Ναταλί για κάτι το ρομαντικό.

Η Ναταλί έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον μετά από το άσχημο παιχνίδι της μοίρας και έχει κλειστεί στον εαυτό της χτίζοντας ψηλά τείχη γύρω της. Μια μέρα όμως, χωρίς να ξέρει το γιατί, αρπάζει το ντροπαλό και αδιάφορο μέχρι τότε συνάδελφο της Μάρκους, και του δίνει ένα φιλί. Τα τείχη σιγά σιγά γκρεμίζονται και το ζευγάρι ξεκινά ένα όμορφο ταξίδι για τον έρωτα.

Η ταινία, σε σκηνοθεσία των αδελφών Στεφάν και Νταβίντ Φενκινός, ακολουθεί την κλασσική συνταγή των rom com, ευτυχώς με περισσότερο έξυπνο χιούμορ και συναίσθημα από άλλες του είδους. Παρακολουθούμε την προσπάθεια της Ναταλί να συνεχίσει την ζωή της μετά από πολλά χρόνια πένθους, με τον πιο αναπάντεχο υποψήφιο και, συνεπώς αυτό που προκαλεί (μάλλον λίγο τεμπέλικα) το περισσότερο γέλιο είναι η διαφορά στους χαρακτήρες των δύο πρωταγωνιστών. Ο κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η Οντρέ Τοτού (όπως και στο Αμελί) και πολλές φορές ο Φρανσουά Νταμιέν, ή αλλιώς Μάρκους, μοιάζει να είναι ένας χαριτωμένος αλλά γελοίος κομπάρσος.

Όμως η ταινία κερδίζει αλλού το κοινό της. Η σκηνοθετική προσέγγιση του πένθους της Ναταλί και η όμορφη μετάβαση στον έρωτα γίνεται σωστά και με ευαισθησία. Οι δύο ηθοποιοί μοιράζονται μια πρωτοφανή χημεία κυρίως λόγω της μετρημένης ερμηνείας του Νταμιέν και της αξιαγάπητης Τοτού που ενσαρκώνει την σφιγμένη και κατά βάθος συναισθηματική Ναταλί. Έτσι πριν ακόμα από την τελευταία σκηνή του "Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" αυτοί οι δύο θα σας έχουν κερδίσει.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Medianeras - Μεσοτοιχίες

Η πρόταση της βδομάδας είναι μία εναλλακτική κομεντί δια χειρός του Γκουστάβο Ταρέτο. Η ομότιτλη ταινία μικρού μήκους... μεγαλώνει και μας ταξιδεύει στο ομορφάσχημο Μπουένος Άιρες και στις ζωές δύο ανθρώπων που όσο κοντά κι αν βρίσκονται τόσο μόνοι νιώθουν.

Υπόθεση (cine.gr): Η Μαριάννα και ο Μαρτίν ζουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο του Μπουένος Άιρες. Περνούν ο ένας δίπλα από τον άλλο καθημερινά, ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά, κολυμπούν στην ίδια πισίνα αλλά δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Ο Μαρτίν βγαίνει σπάνια από το σπίτι μετά τον χωρισμό του, ενώ η Μαριάννα δουλεύει ως αρχιτέκτονας κι αισθάνεται ανίκανη να συνάψει οποιονδήποτε σοβαρό δεσμό, αφού βγαίνει από μία τετράχρονη σχέση.

Δύο άνθρωποι που μένουν δίπλα, μοιάζουν περισσότερο από ό,τι θα περίμεναν αλλά δεν γνωρίζονται. Περιφέρονται στην ίδια πόλη με τα προβλήματα και την μοναξιά τους και ποτέ δεν έχει προσέξει ο ένας τον άλλον. Πριν φτάσουμε στην γνωριμία μεταξύ τους, γνωρίζουμε την ζωή και το παρελθόν τους μέσα στο αστικό τοπίο του Μπουένος Άιρες που φαίνεται να πρωταγωνιστεί για λίγο. Εκμεταλλευόμενος το επάγγελμα της Μαριάννα, ο Ταρέτο, δημιουργεί ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα με αναφορές στην αρχιτεκτονική και μεταφορές της για την ανθρώπινη φύση.


Ανάλαφρη και χιουμοριστική ατμόσφαιρα πλαισιώνει ένα θέμα που θα μπορούσε να καταντά κουραστικό και βαρύ: την μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας. Με τα «παιχνίδια» της τύχης, όπου πιόνια είναι άθελά τους οι δύο πρωταγωνιστές, τις έξυπνες παρομοιώσεις του σεναρίου (οι κάτοικοι του Μπουένος Άιρες παρομοιάζονται εύστοχα με τα κτίρια της πόλης και τα ραντεβού του πρωταγωνιστή με τα… McDonald’s!), αλλά και τις αναφορές τόσο στην ποπ κουλτούρα, όσο και σε πολλές (αμερικανικές) ταινίες, η ταινία καταφέρνει να μας κερδίσει.

Εκτός όμως από την εξαιρετική δουλειά του σκηνοθέτη, η ταινία χρωματίζεται και από τους συμπαθέστατους φυσιογνωμικά και ερμηνευτικά πρωταγωνιστές (Pilar Lopez de Ayala και Javier Drolas), καθώς και από την επιλογή του soundtrack που είναι ιδανικό για αυτήν την αστική ιστορία αγάπης και αποξένωσης.

Και το τέλος; Φυσικά, γνωρίζονται και ζουν ευτυχισμένοι. Αναμενόμενο. Κι όμως ο τρόπος που συναντιούνται οι δύο πρωταγωνιστές είναι πρωτότυπος και αρκετά απρόσμενος ώστε να σχηματιστεί ένα χαμόγελο στα πρόσωπα των θεατών.

Μια ευχάριστη και τρυφερή ταινία που ίσως τελικά σας κάνει να παρατηρείτε περισσότερο τους περαστικούς στον δρόμο.



Υποσημείωση: Αν δεν την βρείτε στο κοντινό θερινό σινεμά, είναι διαθέσιμη για κατέβασμα. :)

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Εντελώς Μεταξύ μας (Just Between Us)


Η ταινία της εβδομάδας μας έρχεται αυτήν την φορά  από τα Βαλκάνια και συγκεκριμένα από το Ζάγκρεμπ, αφού πρώτα έχει περάσει από το φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι όπου απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας. Ο δημιουργός της, Ράικο Γκρλιτς, με ένα κοινωνικό δράμα επιχειρεί να μπει βαθιά μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις και να εξερευνήσει τα μονοπάτια τους.

Πλοκή (cine.gr): Ο Νίκολα είναι ένας άντρας που ξέρει να γεύεται τη ζωή. Είναι ικανός ακόμη και να γίνεται συμπαθητικός παρά τους «αμαρτωλούς» του τρόπους. Ο αδελφός του ο Μπράνκο πετυχαίνει να του αγγίξει τη φιλάνθρωπη πλευρά του, παρότι με έναν κατεστραμμένο γάμο πίσω του, δεν έχει καθαρή συνείδηση. Σε έναν κλοιό αποτελούμενο από συζύγους, ερωμένες και παιδιά, οι δύο άντρες πρέπει να βρουν την άκρη.


Ο κύριος άξονας της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τις ζωές και τις σχέσεις 5 ανθρώπων- αφηγητών, οι οποίοι προσπαθούν να ορίσουν την αληθινή τους ταυτότητα και ρόλο (εραστή, συζύγου, μάνας, αδελφού, ερωμένης...). Η απιστία έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο και στο στόχαστρο μπαίνουν οικογενειακοί δεσμοί σε κρίση. Διπλές ζωές και παράλληλες σχέσεις που παραμένουν κρυφές, ώστε στο τέλος να μην ξέρεις ποιός είναι αυτός που είχες αγαπήσει. Ψέματα και μυστικά που δεν λέγονται αλλά εξακολουθούν να πονάνε. Μια γλυκόπικρη ιστορία για την ατέλειωτη αναζήτηση του έρωτα και της ευτυχίας, το πάθος που δεν σβήνει και τις συνέπειες που ακολουθούν όταν κάποιος καταλήγει να κοιμάται σε ξένο κρεβάτι.


Σκηνοθεσία Ράικο Γκρέλιτ με τους: Miki Manojlovic, Bojan Navojec, Daria Lorenci, Ksenija Marinkovic, Natasa Dorcic.  Στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 21/6.


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ο Έρωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom)

Για αυτήν την εβδομάδα σας προτείνουμε μια γλυκιά κωμωδία, σαν τα παιδικά μας χρόνια. Ο Wes Anderson (Ο Απίθανος Κύριος Φοξ, Ταξίδι στο Darjeeling, The Squid and the Whale) μας αφηγείται μια ιστορίας αγάπης μεταξύ δωδεκάχρονων και θίγει έμμεσα σοβαρά θέματα του κόσμου των μεγάλων.

Υπόθεση (cine.gr): Σε ένα απόμερο νησί της Νέας Αγγλίας, ένα νεαρό αγόρι είχε εξαφανιστεί από τους προσκόπους. Ο αρχηγός των προσκόπων (Edward Norton) μαζί με τη βοήθεια του αρχηγού της τοπικής αστυνομίας (Bruce Willis) ξεκινούν την έρευνα για την ανεύρεση του. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι στην πραγματικότητα, το αγόρι το έχει σκάσει μαζί με την κόρη του Bill Murray και της Frances McDormand. Συγχυσμένα και προβληματισμένα, τα δυο δωδεκάχρονα παιδιά τρέχουν μακριά μαζί, ελπίζοντας να βρουν ο ένας στον άλλον αυτά που δεν τους δίνουν οι μεγαλύτεροι. Καθώς η οικογένεια της κοπέλας, οι πρόσκοποι κι ο μοναχικός σερίφης ψάχνουν για τα παιδιά, μια επικίνδυνη καταιγίδα ετοιμάζεται να χτυπήσει το νησί.

Πρωταγωνιστές η παιδική αθωότητα και η πρώιμη αναζήτηση του έρωτα μέσα από παιχνίδια, ζωγραφιές και περιπέτειες. Η παστέλ αισθητική του Anderson, που την έχουμε συνηθίσει στις προηγούμενες δημιουργίες του, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μας βαραίνει αλλά καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ένας ολόκληρος νεόχτιστος κόσμος και μια ιστορία που εύκολα παρακολουθείς, χωρίς αυτό να την κάνει βαρετή. Σ'αυτά έρχονται να προστεθούν το υπέροχο καστ των ηθοποιών και οι ερμηνίες τους πάνω σε μοναδικά ιδιόρυθμους χαρακτήρες καθώς και το soundtrack που συνθέτει την γλυκιά και... περίεργη ατμόσφαιρα της ταινίας (προτείνω να κάτσετε μέχρι το τέλος των τίτλων για να το εκτιμήσετε!).

Μην ξεχνατε ότι άνοιξαν τα θερινά σινεμά! Οπότε πάρτε την παρέα σας, καθήστε αναπαυτικά στις καρέκλες σκηνοθέτη και απολάυστε τον πολύχρωμο 'Ερωτα του Φεγγαριού!