13o Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας

Ξεκίνησε το 2000 και έγινε θεσμός. 12 χρόνια μετά θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ο λόγος για το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας που φέτος για 13η φορά καλωσορίζει τους πιστούς θεατές του με καινοτομίες και ένα προσεκτικά επιλεγμένο πρόγραμμα ταινιών, χωρισμένο σε 6+1 κατηγορίες.

Στην κεντρική, τη διαγωνιστική, υπάρχουν ταινίες που έχουν ήδη πάρει διανομή στη χώρα μας κι από αυτές θα βγει ο νικητής της Κριτικής Επιτροπής, όπως και το βραβείο κοινού. Μία δεύτερη κατηγορία είναι η Επίσημη Επιλογή εκτός διαγωνισμού, με ταινίες που εξίσου έχουν πάρει διανομή στη χώρα μας. Χωρίς διανομή είναι οι ταινίες του Πανοράματος, μεταξύ αυτών κι ο φετινός νικητής των Cesar στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ. Άλλες δύο κατηγορίες είναι η Αράβικη Γαλλοφωνία και η Επιλογή Νεανικών Ταινιών που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Αυτό όμως που αποτελεί πρωτοπορία στο φετινό φεστιβάλ είναι ένα νέο τμήμα, το Outview, που χρίζει της προσοχής μας. Πέντε ταινίες με φόντο την ομοφυλοφιλία, που καλούν το κοινό σε ένα σινεμά πέρα από ταμπού, τα οποία χωρούν στην άποψη μας, αλλά όχι στην τέχνη. Τέλος, στα πλαίσιa του τμήματος Cine-Concert προβάλλονται οι ταινίες Carmen του 1915 και η εξίσου βωβή Μέσα στη Νύχτα του 1929 και συνοδεύονται από ζωντανή μουσική, συνθέτοντας μια άλλη άποψη πάνω στη  παρακολούθηση του σινεμά.

Το Φεστιβάλ έχει ξεκινήσει στην Αθήνα από τις 21 Μαρτίου και αύριο, 28, θα κλείσει αυλαία. Αμέσως μετά όμως το φεστιβάλ ανεβαίνει βόρεια, στην Θεσσαλονίκη, όπου από Πέμπτη 29 Μαρτίου μέχρι Τετάρτη 4 Απριλίου θα φιλοξενηθούν 14 ταινίες στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ στην Θεσσαλονίκη θα το βρείτε εδώ.

Στο παρακάτω link θα δείτε το spot του Φεστιβάλ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Γαϊτανίδη. Το μότο του spot "Όλα είναι στο βλέμμα σου" είναι εμπνευσμένο από την φράση του Θόδωρου Αγγελόπoυλου «Κινηµατογραφιστής γίνεται κάποιος όταν διασταυρώνει το βλέµµα του µε το βλέµµα των άλλων.»

Ένας Άδωξος Μπάσταρδως

Οι ταινίες του γεμάτες αίμα, βία, σεξ και ναρκωτικά. Κλασσικά μοντέλα αυτοκινήτων και χαρακτήρες μοναδικοί και προβληματικοί. Διάλογοι και όπλα που στρέφονται πότε στους χαρακτήρες και πότε στους θεατές. Μουσικές που μόνο στα δικά του φιλμ θα μπορούσαν να αναδειχτούν και να ταιριάξουν τόσο αριστουργηματικά.

Ο λόγος για τον Quentin Tarantino. Έναν σκηνοθέτη που τον καταλαβαίνεις ίσως από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας. Ένας άνθρωπος, ίσως λιγάκι πειραγμένος, κατά πολλούς, που λατρεύει το σινεμά και γι' αυτό αποφάσισε να το κάνει δικό του. Και αν ρωτάτε εμένα το καταφέρνει!

Κοντεύει τα 50, γεννημένος στο Τεννεσί, από μητέρα μισή Ιρλανδή και μισή Τσερόκι και πατέρα με ιταλικές ρίζες, παράτησε το σχολείο στα 16 για να φτιάξει ταινίες. Δεν χρειάζεται όμως να ξέρουμε περισσότερα για την ζωή του για να καταλάβουμε ποιός είναι, αφού οι ίδιες του οι ταινίες κάνουν αυτή τη δουλειά. Κάθε ταινία και διαμάντι: Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994), Kill Bill vol. 1 & 2 (2003-2004), Sin City (ως guest star director πλάι στον φίλο του Robert Rodriguez) (2005), Death Proof (2007), Inglourious Basterds (2009).

Ο Tarantino αγαπά το σινεμά, τις δυνατές μουσικές και την ισπανική κιθάρα και τα κλασσικά μοντέλα αυτοκινήτων. Επηρεάστηκε από τους αγαπημένους του Brian de Palma, Martin Scorsese, Sergio Leone και Jean-Luc Godard και αυτό φαίνεται στα ιδιαίτερα πλάνα και στις αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων. Αψεγάδιαστα πλάνα που θα μπορούσαν άνετα να θεωρηθούν έργα τέχνης αν τα βάζαμε σε καμβά και σκηνές με σωστά ζυγισμένη σιωπή και ένταση συνθέτουν μια μοναδική ατμόσφαιρα σε κάθε του ταινία. Και όλα αυτά ντυμένα με το πιο κατάλληλο soundtrack, που επιλέγει ο ίδιος και μάλιστα πριν καν ακόμη ξεκινήσει την ταινία. Κάτι ακόμα που τον κάνει ξεχωριστό είναι πως δεν διστάζει να πειραματιστεί με διαφορετικά μοτίβα και σκηνοθετικές τεχνικές σε κάθε του ταινία, όπως για παράδειγμα στο σπονδυλωτό Pulp Fiction και στο χωρισμένο σε κεφάλαια Kill Bill 1&2, αναζητώντας έτσι και ο ίδιος τα όρια και τις δυνάμεις του. Πέρα από αυτό, φαίνεται να του αρέσει να “τεστάρει” και τις δικές μας αντοχές με βία και ναρκωτικά, δοσμένα με φυσικότητα και απόλυτη συνάφεια με το περιβάλλον που δημιουργεί (βλ. Pulp Fiction). Τολμά να ασκήσει κριτική μέσα από τους διαλόγους και τις εικόνες του στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου ( π.χ. η εικόνα του κινηματογράφου που καίγεται στο Inglourious Basterds) χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά των Χολιγουντιανών συναδέλφων του.

Η φονκή Uma Thurman ως Beatrix Kiddo aka The Bride.

Όσοι έχουν δει και έχουν προσέξει τις ταινίες του θα έχουν καταλάβει πως οι χαρακτήρες που δημιουργεί είναι μεν ουτοπικοί αλλά συνάμα αληθινοί και ολοκληρωμένοι. Ποτέ δεν αφήνει έναν χαρακτήρα χωρίς να τον αναλύσει και να μας δείξει το παρελθόν του, τις αδυναμίες και τα προτερήματα του. Δίνει μεγάλη βάση στους διαλόγους,, χωρίς ποτέ αυτοί να είναι περιττοί. Ακόμα και στους Άδωξους Μπάσταρδους (τα ορθογραφικά είναι για να αποφύγει την λογοκρισία) που απογοήτευσαν πολλούς λόγω έλλειψης δράσης, οι διάλογοι χτίζουν ένταση πριν βγουν τα όπλα. Οι ήρωες του μιλούν για cult ταινίες, μουσικές και σειρές, για το παρελθόν τους και τις εμπειρίες τους, άσχετα σχεδόν πάντα με την πλοκή, δίνοντας μας μια ευκαιρία να τους γνωρίσουμε και μέσα από αυτούς να γνωρίσουμε και τον σκηνοθέτη.

Εκτός αυτού, ο Tarantino αγαπά πολύ τις γυναίκες του. Τους δίνει όπλα για να επιτεθούν και όχι για να αμυνθούν. Δεν τις θεωρεί αδύναμες. Η Uma Thurman, η μούσα του, στο Kill Bill 1&2 σκοτώνει για να πάρει εκδίκηση για το παιδί της, στο Pulp Fiction είναι επικίνδυνος πειρασμός για τον Travolta ως Mia Wallace, χωμένη στα ναρκωτικά και στην εξουσία. Στο Death Proof, η Rosario Dawson και η παρέα της γίνονται θύματα του Kurt Russell άθελα τους, ενώ τα κορίτσια της σκληρής stunt woman Zoe Bell παίρνουν το αίμα τους πίσω με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Δίνει στις γυναίκες του μεγάλα όπλα και δυνατά αυτοκίνητα κάνοντας τες ίσως ανώτερες των ανδρών, λέγοντας σου να τις σέβεσαι, να τις φοβάσαι και να τις αγαπάς ταυτόχρονα.

Ο Tarantino είναι από αυτούς που μπορεί να μισήσεις και να τον αγαπήσεις για τους ίδιους λόγους. Αν είστε από αυτούς που τον αγαπούν ελπίζω αυτό το αφιέρωμα να σας άρεσε. Αν πάλι είστε από τους άλλους, εγώ ένα δίκιο σας το δίνω! Και αν δεν έχετε παρακολουθήσει την δουλειά του κάντε το και θα με θυμηθείτε!!

Πριν τους τίτλους τέλους στο Death Proof

Στα 8mm...

Καλώς ήρθατε!!

Ένα blog για το σινεμά! Τί άλλο; Έρωτας μεγάλος το σινεμά! Οπότε όταν αποφάσισα να φτιάξω ιστολόγιο η επιλογή του θέματος ήταν εύκολη.
Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο πιθανόν μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Εδώ λοιπόν θα βρείτε αφιερώματα, παρουσιάσεις, γνώμες, νέα και ρεπορτάζ για τον κινηματογράφο που ελπίζω να ενημερώσουν και να δώσουν τροφή για σκέψη. Βασική προϋπόθεση βέβαια τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις, για να υπάρχει και διάλογος!
Όσο για τον τίτλο του ιστολογίου "Στα 8mm (μιλιμέτερ! :P)", είναι εμπνευσμένος από το φίλμ πλάτους 8 mm, το οποίο χρησιμοποιούταν για την κινηματογράφηση απο τα 1930 μέχρι περίπου τα 1960 ασπρόμαυρων και αρχικά βουβών ταινιών. Εκεί που ξεκίνησαν όλα! Και ενώ τότε οι ταινίες διαρκούσαν 3 με 4 λεπτά γυρισμένες με "πρωτόγονα" μέσα, σήμερα το σινεμά έχει φτάσει σε ένα πιο... τρισδιάστατο επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε γρήγορα λοιπόν μαζί ένα ταξίδι μέσα στην μεγάλη οθόνη, γιατί έχουμε πολλά να δούμε!



Αναμείνατε στις οθόνες σας!