Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Το Δέρμα που Κατοικώ (La piel que habito)

Παίζουν: Antonio Banderas, Marisa Paredes, Elena Anaya, Jan Cornet, Roberto Alamo, Blanca Suarez.

Η επιστροφή του αγαπημένου Pedro Almodovar με μια ταινία που χαρακτηρίστηκε από κάποιος ως ένα από τα πιο ώριμα έργα του. Διαστροφικό, ανήθικο, καθηλωτικό και υπέροχο. 

Η ιστορία έχει ως εξής. Ένας διακεκριμένος και εκκεντρικός πλαστικός χειρούργος ζει απομονωμένος στο σπίτι-εργαστήριο του κάπου στο Τολέδο, μαζί με την οικονόμο του που τον έχει μεγαλώσει. Στο σπίτι κρατάται αιχμάλωτη μια μυστηριώδης γυναίκα, την οποία ο επιστήμονας χρησιμοποιεί ως πειραματόζωο για να τελειοποιήσει τις μελέτες του πάνω στο ανθρώπινο δέρμα με καθόλου ορθολογικές μεθόδους... Δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα για την πλοκή, καθώς το κύριο συστατικό της ταινίας είναι οι ανατροπές μέσα από αναδρομές που ξετυλίγουν τον μύθο και ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Πράγματι, από τις πρώτες σκηνές η ταινία γεννά απορίες που βρίσκουν λύση για να ανατρέψουν τα πάντα και να αλλάξουν το σκηνικό.

Το χαρακτηριστικό της ταινίας είναι η διαστροφή και η έλλειψη ηθικής. Κλινική αποστείρωση στις ανθρώπινες σχέσεις και χειρουργικά μελετημένες κινήσεις, όπως αυτές ενός επιστήμονα. Μπορεί να υπάρξει αγάπη σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Ενώ νομίζεις ότι δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός και κανένα συναίσθημα, η ατμόσφαιρα αποπνέει μια παράξενη οικειότητα, μια ανάγκη για προστασία. Συναισθήματα που κρύβονται πίσω από μια οθόνη παρακολούθησης, μια κλειδωμένη πόρτα και ένα παγωμένο όμορφο πρόσωπο. Τα τείχη που χτίζουμε γύρω μας σαν άμυνα μπορούν να πέσουν όταν πιστεύουμε ότι δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο, όταν έχουμε χάσει ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ένα από τα αγαπημένα θέματα του Αλμοδόβαρ, η ταυτότητα, θίγεται και εδώ. Ποιοι είμαστε και γιατί; Συνεχίζουμε να είμαστε αυτό που ήμασταν; Θέτει αυτά τα ερωτήματα και σε αφήνει να τα απαντήσεις μόνος σου. Δεν θα σε βοηθήσουν οι χαρακτήρες, αλλά μόνο οι εικόνες και τα νοήματα. Πλάνα που δίνουν έμφαση στο σώμα και τις κινήσεις, σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον που προσπαθούν να ζήσουν. Οι χαρακτήρες είναι κλειστοί, αποστειρωμένοι και τα κίνητρα τους κρυφά μέχρι το τέλος και την λύση του μυστηρίου. Μέσα από ενδιάμεσες αποκαλύψεις, ο σκηνοθέτης σου δίνει κάτι να πιστέψεις για να στο ακυρώσει στην συνέχεια. Παίζει με το μοντάζ όχι για να σε μπερδέψει αλλά για να σε κρατήσει σε εγρήγορση. Και το καταφέρνει. Το κλίμα της ταινίας είναι ήρεμο, χωρίς ατμοσφαιρική μουσική και κλάματα. Παρ' όλα αυτά νιώθεις ότι σε συνεπαίρνει χωρίς να το βαριέσαι.

Ένα αλμοδοβαρικό φιλμ που θα παίξει με την αντίληψη σου και θα σε μπερδέψει. Αλλά θα σου αρέσει αν και κάπως βαρύ και δύσκολο. Συμβουλή: Να προσέξεις τις εικόνες, τα σώματα και τα σύμβολά και όχι τον Banderas, που με ξένισε λιγάκι.


Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Κι όμως... τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα!

Δώσε έμφαση στην λέξη "τραγουδούν" όχι στο "ακόμα".  Μια ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, γυρισμένη το 1978 αλλά άχρονη, καθώς μιλά για ένα παρελθόν αλλά εύκολα λες ότι είναι από το μέλλον. Ένα σινεμά διαφορετικό και περίεργο, κάπως δύσκολο, και μια ιστορία που σου γεννά ερωτήματα αλλά ταυτόχρονα σε γεμίζει με νοσταλγία για κάτι που εσύ δεν γνωρίζεις και δεν έζησες. 

Πλοκή (cine.gr):
1978. Ο Άλκης (Άλκης Παναγιωτίδης), ο Χρήστος (Χρήστος Βαλαβανίδης), ο Κωνσταντίνος (Κωνσταντίνος Τζουμας) και η Ρίτα (Ρίτα Μπενσουσαν), σαραντάρηδες πλέον, συναντιούνται για άλλη μια φορά στο σπίτι του πρώτου, για να ξαναζήσουν τις αναμνήσεις από την οργισμένη τους νεότητα. Της νεότητας του 1956, τότε που τα στέκια τους ήταν το Top Hat, η Πράσινη Αλεπού, το Green Park, στα όνειρα τους κυριαρχούσαν οι φιγούρες της Rita Heighworth, του Φατς Ντόμινο και του Χαρυ Λιουμαν και στα αυτιά τους ηχούσε ο Elvis, ο Jerry Lee και ο Perry. Εξάλλου, «ολα άρχισαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε την Glendora»... Η παλιοπαρέα –τα «κουρελια»- περιμένει ακόμη το Γιάννη, τον αργοπορημένο της παρέας, που θα φτάσει τελικά, όταν όμως θα είναι πολύ αργά. Και φυσικά τη Βέρα (Ολια Λαζαριδου), «τη Βέρα που ποτέ δεν ηρθε», τη γυναίκα φάντασμα, που στοιχειώνει το νου και την ψυχή του Άλκη. 

Είμαστε εκεί γύρω στα 1950-60,στην Αθήνα σε υπόγεια πάρτυ, σε δυνατές μουσικές, σε γνωστά στέκια και σε μια ηλικία που θα χαθεί, όπως χάθηκε και η Βέρα από τα μάτια του Άλκη εκείνη την νύχτα. Η μουσική σταμάτησε απότομα, η παρέα σκορπίστηκε. Μετά από 20και χρόνια τους ξαναβλέπουμε. Ο Άλκης έχει κάνει φαλάκρα και ζει στην σκιά της Βέρας, ψάχνοντας να την βρει σε άλλες γυναίκες, μάταια. Η Ρίτα, η κοπέλα της παρέας, αλκοολική πλέον και χαμένη, μέσα σε ένα τρελάδικο, γιατί πήγε να φάει έναν ανθρωπάκο σε μια πλατεία. Ο Χρήστος, "το πιο παλιό κουρέλι" και ο αστείος της παρέας, βρέθηκε παντρεμένος με παιδιά χωρίς να το καταλάβει. Ο Κωνσταντίνος, πάντα κουρέλι, άφραγκος αλλά πάντα στυλάτος, δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν και κανείς δεν εξαρτάται από αυτόν. Και επάγγελμα; Όπως πάντα. Ταχυδακτυλουργός απ' την Οντέσα. Όλοι αυτοί λοιπόν συναντιούνται μετά από χρόνια στο σπίτι του Άλκη. Για να θυμηθούν τα παλιά, για να ξαναζήσουν κάτι από τις περασμένες εποχές. 
"Άκου πτώμα να δεις τί έγινε"

Μια κλειστή παρέα με τα δικά της αστεία, της ατάκες και το παρελθόν που δεν ανοίγεται στον θεατή. Αν περιμένεις να μάθεις τα πάντα γι' αυτούς και να τους καταλάβεις, περιμένεις άδικα. Αυτό που θα καταλάβεις ίσως είναι ότι το μόνο που σου μένει μετά από χρόνια από μια ηλικία αγαπημένη, είναι τα φαντάσματα, κάποια πτώματα σε έναν λάκκο που "βάλαν έναν μουσαμά από πάνω για να μην μπαίνει το νερό της βροχής" και κάποιες Βέρες, κάποια άπιαστα όνειρα που ορίζουν την ζωή σου. Μια ψυχή που έχει υποστεί "βιασμό μετά φόνου" και κάποια ατμόσφαιρα με τσιγάρα στην τράκα και σκέτο οινόπνευμα.  

Η Ρίτα
Ο Νικολαΐδης σκηνοθετεί μια σκοτεινή ταινία για τις χαμένες ψυχές και ηλικίες με νοσταλγική και μελαγχολική διάθεση που αποπνέει όμως μια περίεργη τρυφερότητα και μια οικειότητα σπάνια. Μια ταινία διαφορετική από τις υπόλοιπες της εποχής, πιο ουσιαστική, χωρίς περιττά λόγια και κλάματα. Θέτει όρια στον θεατή. Μέχρι εδώ θα μπεις. Το υπόλοιπο σπίτι είναι απαγορευμένο. Κρύβει μυστικά που ίσως σε τρομάξουν και κινδύνους που καλύτερα να μην ανακαλύψεις. Του δίνει όμως την ευκαιρία να παρατηρήσει και να θαυμάσει μια... κάποια παρέα από χαρακτήρες ολοκληρωμένους μέσα στην παρακμή τους, όχι αυτό που θα λέγαμε "ηθικούς". Να παρασυρθεί από ένα κλίμα οικογένειας, αντισυμβατικής βέβαια αλλά μοναδικής. Η ταινία θα σου δώσει την εντύπωση home video, όχι από την άποψη της φωτογραφίας, η οποία είναι εξαιρετική για την εποχή, αλλά από την άποψη του αυθορμητισμού και της φυσικότητας των χαρακτήρων. Νομίζεις ότι απλά έχει πάρει κάποια πλάνα από συναθροίσεις φίλων σε ένα σπίτι και τις έχει μοντάρει. Κι αυτό γιατί όπως λέει ο σκηνοθέτης για τις ταινίες του «Γυρίζονται δύο ταινίες. Οι σχέσεις μας και η ίδια η ταινία. Και μετά, είναι οι σχέσεις μας που περνάνε μέσα στην ταινία. Είμαστε ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα και αυτό είναι σχιζοφρένεια και πολύ ωραίο. Και όταν τελειώνει αυτό, νιώθεις και κάπου ανάπηρος.»

Η ταινία χαρακτηρίστηκε καλτ, έναν όρο που κάποιοι δεν αποδέχονται. Γενικά αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της στον Ελληνικό κινηματογράφο μαζί με τις υπόλοιπες δημιουργίες του Νικολαΐδη (Γλυκιά Συμμορία, Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα, Θα σε δω στην Κόλαση Αγάπη μου, Singapore Sling). Υπέροχο σινεμά που έχει πολλά να πει και να διδάξει. Από κάποιους μπορεί να χαρακτηριστεί επιτηδευμένο για το τίποτα και να μην αρέσει. Προσωπικά, κάθε φορά που την βλέπω (και είναι πολλές!) γοητεύομαι από την γλυκιά μελαγχολία και την μοναδική ατμόσφαιρα. Δεν θα πω άλλα. Απλά θα προτείνω να την δεις και να την ακούσεις προσεκτικά και χωρίς επιφυλάξεις. Και αν δεν σου αρέσει, τί να κάνουμε;

Εξάλλου, «ολα άρχισαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε την Glendora»...


 

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Συνέντευξη... μικρού μήκους με τους Deμοde Productions

 Πρίν λίγο καιρό, μαζί με τον Dani Cox (addicted-to-art.gr), ήρθαμε σε επαφή με τους Deμode, μια παρέα φίλων που αγαπούν το σινεμά και φτιάχνουν τις δικές τους ταινίες μικρού μήκους. Μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω για την δουλειά τους και για τον κινηματογράφο στην Ελλάδα. Πριν ετοιμάσω τις ερωτήσεις, επισκέφτηκα την σελίδα τους στο vimeo και ενθουσιάστηκα από την ποικιλομορφία και την μεστότητα της δουλειάς τους, σε μια εποχή που η ανάπτυξη της Ελληνικής 7ης Τέχνης είναι αμφιλεγόμενη. 

Λίγα λόγια πριν πάμε στην συνέντευξη. Η πρώτη τους δουλειά, το "Lay a Bet", αρκετά πειραματική αλλά προσεγμένη και με προοπτική. Μετά ήρθαν άλλες ταινίες, διαφορετικές τεχνοτροπίες και αναζήτηση. Συνεργασίες με μουσικούς όπως ο Γιώργος Φλωράκης (στο video clip για το κομμάτι "Ρεμάλι") και οι Transistor (σε ένα teaser για κάποιο live) και με fashion brands όπως η Fullah Sugah. Και το ταξίδι συνεχίζεται. Ταλέντο, προσεκτική ματιά και αισιόδοξο μέλλον.

 
1.Καταρχήν να σας καλωσορίσω και να σας ευχαριστήσω. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν και για τον κόσμο που σας γνωρίζει πρώτη φορά.. ποιοί είστε και τί κάνετε?

-ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ,ΕΙΜΑΣΤΕ Η DEMODE ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟ VIDEO.
 

2. Πότε ξεκινήσατε; Τι είχατε ως στόχο στις πρώτες ταινίες;

- ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΤΟ ’07 ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ”LAY A BET” ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ,ΟΠΟΥ ΗΤΑΝΕ ΚΑΙ Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ Η DEMODE.ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΙΧΑΜΕ ΣΑΝ ΣΤΟΧΟ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Η ΤΑΙΝΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΤΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ.ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.


3. Προσεγμένες παραγωγές, καλή ποιότητα ήχου και εικόνας, ωραία πλάνα και σωστές εικόνες. Χρειάζεται μεγάλο budjet για όλα αυτά;

-ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ BUDJET ΣΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΒΑΣΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ.ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΟΜΩΣ  ΕΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ, ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΣΑΙ ΣΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.


4.Έχετε μεγάλη γκάμα θεμάτων, τεχνικών κινηματογράφισης και συχνά διαφορετική οπτική από ταινία σε ταινία. Από που αντλείτε τα ερεθίσματα; Τί μπορεί να λειτουργήσει ως έμπνευση για μια ταινία;

ΤΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΠΑΝΤΟΥ,ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ,ΘΕΜΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.ΠΟΛΥ ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΟΥ ΕΑΝ ΤΟΝ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΠΟΥ ΖΕΙΣ,ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ.


5.Επιρροές σας από τον κινηματογράφο;

ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ.ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ.ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟ ΑΝΩΡΙΜΟ ΟΠΩΣ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ”LAY A BET” ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝΕ ΣΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ QUENTIN TARANTINO KAI TOY GUY RICHIE.


6. Ταινίες μικρού μήκους στην Ελλάδα. Γιατί; Υπάρχει ενδιαφέρον από το κοινό;

ΟΙ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ.ΤΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ. ΑΛΛΑ ΤΕΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΠΙΣΤΟΔΡΟΜΙΚΟΤΗΤΑ,ΑΛΛΑ ΕΞΕΛΙΣΟΝΤΑΙ.ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ.ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ.ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΙ,ΜΕΤΑ ΠΑΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΣΙΝΕΦΙΛ.ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ.


7. Έχετε πάρει μέρος σε κάποια φεστιβάλ. Πείτε μας για αυτήν την εμπειρία.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΦΕΣΤΙΒΑΛ,ΚΥΡΙΩΣ ΕΓΧΩΡΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΊΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ  ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΝΟΜΗ.


Ατάκα από το φουτουριστικό "2040|The Shelter"
8. Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει τέχνη στην Ελλάδα της κρίσης;

Η ΤΕΧΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΑΝΤΟΥ.ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΣΥΓΓΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ…ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ‘ΤΩΡΑ’,ΖΩΝΤΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΛΗΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ.ΤΟ ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ ‘ΤΩΡΑ’ ΣΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΣΟΥ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΟΤΙ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ.ΟΠΟΤΕ ΕΚΕΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ.ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ Η ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ.”ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?”


9. Κατά την γνώμη σας, τί χρειάζεται ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα για να αναπτυχθεί;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ  ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΑ ΒΗΜΑΤΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ.
ΤΗΝ ΣΥΓΓΕΚΡΙΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ,ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ.


10. Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο project; Κάποια ταινία στα σκαριά;

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ.ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΣΗΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΥ.ΟΠΟΤΕ Η ΦΥΣΙΚΗ ΡΟΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΞΑΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ.

Σας ευχαριστώ για την ωραία κουβέντα και τις πληροφορίες που μας δώσατε..Τα ξαναλέμε στο μέλλον…

http://demode.gr/

 Η συνέντευξη υπάρχει και στο addicted-to-art.gr

Ευχαριστώ πολύ τον Dani Cox για την βοήθεια του! :)

(Οι φωτογραφίες είναι από το προφίλ των deμode στο Facebook

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Φιλοξενούμαστε στο addicted-to-art.gr!

Η παρέα μεγαλώνει! Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι από εδώ και πέρα το "Στα 8mm" συνεργάζεται με το site addicted-to-art.gr. Κάθε βδομάδα θα μπορείς να μαθαίνεις και από εκεί λοιπόν για τις καλύτερες ταινίες που προβάλλονται στις αίθουσες. Και όχι μόνο! Ο Dani Cox, δημιουργός του site και καλός μου φίλος, μας ενημερώνει καθημερινά για την μουσική και την τέχνη με τα πιο φρέσκα πράγματα!
 

Αν είσαι κι εσύ εθισμένος στην τέχνη ρίξε μια προσεκτική ματιά και βάλτο στα αγαπημένα σου!  :)


Ευχαριστώ πολύ, Dani!!!


addicted-to-art.gr

Dark Shadows: Ο Depp στη σκοτεινή σκιά του Burton!


Για ακόμα μία φορά. Το λατρεμένο δίδυμο Johnny Depp- Tim Burton επιστρέφει για να μας εκπλήξει και να μας δείξει πως κάποια πράγματα δεν χάνουν ποτέ την αίγλη τους. Μια μαύρη κωμωδία με την υπογραφή του σκοτεινού σκηνοθέτη και του αγέραστου, αγαπημένου του ηθοποιού. Εγγύηση!


Πλοκή (cine.gr):1752. Ο Τζόσουα και η Ναόμι Κόλινς μαζί με τον παιδί τους, Μπαρνάμπας, αποπλέουν από το Λίβερπουλ για μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Ο ωκεανός, όμως, δεν είναι αρκετός για να ξεφύγουν από την οικογενειακή τους κατάρα. Περνούν δύο δεκαετίες κι ο Μπαρνάμπας είναι πια πάμπλουτος κι έχει όλη την πόλη, το Κόλινσπορτ του Μέιν, συμπεριλαμβανομένου και τις κυρίες, στα πόδια του. Το μοιραίο λάθος θα γίνει όταν ραγίζει την καρδιά της Αντζελίκ, που τυγχάνει να είναι μάγισσα. Αυτή τον καταριέται να γίνει βρικόλακας και να θαφτεί ζωντανός. Δύο αιώνες μετά, ο Μπαρνάμπας απελευθερώνεται από τον τάφο του για να δει έναν κόσμο ολότελα αλλαγμένο.

Johnny Depp. Για μερικούς μόνο αυτό αρκεί. Σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του, ο Depp δίνει και πάλι τον καλύτερο του εαυτό και την σφραγίδα του, υπό τις οδηγίες φυσικά του Tim Burton, που δεν διστάζει να ρισκάρει "κουράζοντας" το κοινό με τα ίδια πρόσωπα. Ένα πεντάστερο cast με Michelle Pfeiffer, Helena Bonham Carter, Eva Green και την μικρή αλλά υπέροχη Chloë Grace Moretz, που ίσως να θυμάστε από το "(500) Days of Summer", πλαισιώνουν ιδανικά το δίδυμο. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, μαγεία, παραμύθι και μια άλλη εποχή στην οποία προσπαθεί, μάταια, να προσαρμοστεί ο ιδιόρρυθμος βρικόλακας.

Ο κύριος Burton, μετά την "Αλίκη" του, μας ταξιδεύει σε πιο σκοτεινά μονοπάτια και μας ρίχνει αυτήν την φορά σε μια διαφορετική Χώρα. Την Χώρα των βρικολάκων, της μαύρης μαγείας και των φαντασμάτων. Κάτι από "Νεκρή Νύφη" και κάτι από "Ψαλιδοχέρη", συνδυασμένα με το μακάβριο χιούμορ που του ταιριάζει, συνθέτουν την ταινία που από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως "η ταινία της χρονιάς". Το κοινό την υποδέχεται με ενθουσιασμό και κάνει ουρές στις αίθουσες, στέλνοντάς την εύκολα στην κορυφή του Box Office, αλλά οι κριτικές δεν αντιμετωπίζουν με την ίδια συμπάθεια την ταινία. Αποτυχία του Burton να έρθει σε επαφή με το κοινό του και να εντυπωσιάσει με την δοκιμασμένη και βαρετή συνταγή, ξεχειλωμένη γοτθική ατμόσφαιρα και κακό χιούμορ είναι μερικά από αυτά που της καταλογίζουν, άδικα. Η ταινία κυλάει εύκολα, με έκανε να γελάσω και να απολαύσω ωραία πλάνα και σκηνικά.

Η απόφαση δική σας.
Πάντως... ο Tim Burton διψάει για αίμα!


Δοκιμάστε!




Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

DOC/ FESTIVAL @auth: Μια άλλη ματιά


Από τις 21 μέχρι τις 26 Μαΐου στις αίθουσες του ΑΠΘ θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε για ακόμη μία χρονιά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ των Κινηματογραφικών Ομάδων του πανεπιστημίου (Κιν.ο.γε, Κ.ο.νομικής, Κο.χη.μ.π.α, Polsci, Cinemagroup, 11καρέ). 16 προσεκτικά επιλεγμένα ντοκιμαντέρ με θέματα που μας αφορούν όλους. Η θρησκεία, οι κρίσεις, η τέχνη, οι αγώνες, τα δικαιώματα, η κοινωνία και η ουτοπία είναι μερικά από τα θέματα που θα θιχτούν στις ταινίες. Σίγουρα έχουμε να μάθουμε πολλά και να σκεφτούμε ακόμα περισσότερα. 
Η πρωτοβουλία των φοιτητικών κινηματογραφικών ομάδων δείχνει πως υπάρχει όρεξη για αναζήτηση και αμφισβήτηση ειδικά από τους νέους. Το σύνθημα του Φεστιβάλ "Don't turn your back on true stories" μας προτρέπει να ανοίξουμε τα μάτια και να δούμε καθαρά τί πραγματικά συμβαίνει γύρω μας.

Ρίξε μια ματιά στο πρόγραμμα παρακάτω και σημείωσε ημερομηνίες!

Το αφισάκι

Δευτέρα 21 Μαΐου:
- Αίθουσα Παναγιωτόπουλος - Φουαγιέ Πολυτεχνείου

•The Great Happiness Space 17:30
"Περιγράφει τη λειτουργία των host club στην Ιαπωνία και μέσα από τις προσωπικές ιστορίες που παρουσιάζονται δίνει αφορμές προβληματισμού πάνω σε ζητήματα ηθικής."

•Religulous (101') 19:15
“ Ένα ταξίδι σε πολυάριθμους θρησκευτικούς προορισμούς με χιουμοριστικά σχόλια.”

•Life in a day (95') 22:00
“ Ένα ντοκιμαντέρ από παραγωγούς όλου του κόσμου που δείχνει στις μελλοντικές
γενιές πως είναι να ζεις στις 24 Ιουλίου του 2010”


Τρίτη 22 Μαΐου:
- Αίθουσα Παναγιωτόπουλος - Φουαγιέ Πολυτεχνείου

•Η σιωπή μας, ο χρυσός τους
(19') 17:30
“ Ο αγώνας των κατοίκων της Β.Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές.”

•Μαριναλέντα (64')
“ H Marinaleda, μια κοινότητα 2645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία,
δεν έχει αστυνομικούς, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και
η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. “

•Το πείραμα της Αργεντινής: Εξάντας
(100') 19:45
” Η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, χρεοκοπεί το Δεκέμβριο
του 2001 . Σχεδόν 10 χρόνια μετά, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, που είχε εργαστεί στην
Αργεντινή το 2001-2002 κατά την περίοδο της κρίσης, επιστρέφει για μια νέα αυτοψία
στην οικονομία, την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση της χώρας.“

•Νοσταλγώντας το φως
(90') 22:00
”Στην έρημο Ατακάμα της Χιλής δύο ομάδες ανθρώπων συγκεντρώνονται για
διαφορετικούς λόγους. Απ' τη μια αστρονόμοι από όλο τον κόσμο εξερευνούν το
διάστημα ενώ από την άλλη γυναίκες (μάνες και αδελφές) σκάβουν στη γη ώστε να
ανακαλύψουν τους εξαφανισμένους συγγενείς τους από το καθεστώς Πινοσέτ.”

Τετάρτη 23 Μαΐου:
-Αίθουσα 542 - πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών ισόγειο

•WasteLand (99') 17:30
“Ο κορυφαίος σύγχρονος καλλιτέχνης Vik Muniz μέσα από ένα συναισθηματικό ταξίδι στο Jardim Gramacho, εξυμνεί την μετασχηματιστική δύναμη της τέχνης και την ομορφιά
του ανθρώπινου πνεύματος”

•If a tree falls (85') 20:15
“ Μια ιστορία για τα εγκλήματα ενάντια στην ιδιοκτησία,ως διαμαρτυρίες ”

•The cove (92') 22:30
“ Καταγγελία μιας συγκλονιστικής κακοποίησης ζώων και μιας σοβαρής απειλής στην ανθρώπινη υγεία ”

Πέμπτη 24 Μαΐου:
- Αμφιθέατρο Γ' - Γεωπονία 1ος όροφος

•Τaxi to the dark side
(106') 17:30
“Ένα σε βάθος βλέμμα στις πρακτικές βασανιστηρίων των Ηνωμένων Πολιτειών στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στο Γκουαντανάμο, όπως εστιάζει ένας αθώος οδηγός ταξί
στο Αφγανιστάν που βασανίστηκε και σκοτώθηκε το 2002.”

•Into the abyss (107') 20:15
“ Ο Werner Herzog καταπιάνεται με το θέμα της θανατικής ποινής στην Αμερική μέσα από την ιστορία δύο αντρών καταδικασμένων σε θάνατο, οι οποίοι όταν ήταν έφηβοι δολοφόνησαν τρεις ανθρώπους έτσι ώστε να κλέψουν ένα αυτοκίνητο.”

•Tears of Gaza (90') 22:00
”Με σκληρό τρόπο, μέσα από μοναδικό υλικό, αποκαλύπτονται οι φρικτές συνέπειες των σύγχρονων πολέμων. Η ταινία παρουσιάζει επίσης την ικανότητα που έχουν οι γυναίκες και τα παιδιά να χειρίζονται τα θέματα της καθημερινότητας μετά από μια δραματική εμπειρία πολέμου.”


Παρασκευή 25 Μαΐου

-Αίθουσα 301 - πτέρυγα Αρχιτεκτόνων 3ος όροφος

•Εxit through the gift shop (87') 17:30
“ Η ιστορία για το πώς ένας εκκεντρικός γαλλικός φύλακας καταστημάτων και ένας
ερασιτέχνης κατασκευαστής ταινιών προσπάθησαν να εντοπίσουν τον Banksy, με αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί ο ίδιος ο φύλακας καλλιτέχνης”

•Champions: Μια αστεία ιστορία
(96') 20:00
“Περισσότερο μια θλιβερή παρά μια αστεία ιστορία, η κινηματογραφική εκπαίδευση στην Ελλάδα ή καλύτερη η έλλειψη της στο μικροσκόπιο ενός νεαρού κινηματογραφιστή που
αναζητά...ψύλλους στ’ άχυρα! Στη συζήτηση συμμετέχουν οι Αγγελόπουλος, Κακογιάννης, Βούλγαρης..”

•Heima (97') 22:30
“Το καλοκαίρι του 2006, οι Sigur Ros έδωσαν μια σειρά απροειδοποίητων συναυλιών σε περισσότερες από 15 τοποθεσίες, διασκορπισμένες σε κάθε γωνιά της πατρίδας τους, της Ισλανδίας. Η ταινία καταγράφει την περιοδεία τους και τις προσωπικές σκέψεις των μουσικών, αποτυπώνοντας παράλληλα τα μαγευτικά και απόκοσμα τοπία της Ισλανδίας.”


Σάββατο 26 Μαΐου
PARTY!!!



Υ.Γ: Αν ο καιρός βοηθήσει οι προβολές θα γίνονται και στα γρασίδια της Νομικής και στο Αίθριο του Πολυτεχνείου.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

The Rocky Horror Picture Show: Τρόμος και ψηλοτάκουνα!

Είδος: Καλτ!

Ξεκινώντας θα θελα να ξεκαθαρίσουμε τί ακριβώς σημαίνει ο όρος "καλτ ταινία". Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια(...), καλτ θεωρείτε μία ταινία με εξ αρχής περιορισμένο κοινό, περίεργη πλοκή, συνήθως επιστημονικής φαντασίας σε συνδυασμό με στοιχεία τρόμου. Το καλτ παίζει με την αντίληψη σου για την πραγματικότητα, σου δείχνει εικόνες που δύσκολα τις δέχεται η λογική σου και σε παιδεύει να τις χωνέψεις. Μπορεί να γελάσεις, μπορεί να αηδιάσεις, μπορεί και να τρομάξεις. Αν είσαι φίλος του καλτ, το κάνεις θρησκεία και αν το μισείς, το απεχθάνεσαι.

Το Rocky Horror Picture Show είναι κλασσικό καλτ. Το είδα με κάποια μικρή επιφύλαξη για το τί θα αντικρίσω, παρά την συμπάθεια μου για το είδος. Είχα ακούσει γι' αυτό αλλά δεν πίστευα τίποτα μέχρι που το είδα.

Ο Dr. Frank-N-Furter ποζάρει
Ένα νιόπαντρο τυπικό αστό ζευγάρι, ο Brad Majors (Barry Bostwick) και η Janet Weiss (Susan Sarandon), λόγω κακοκαιρίας καταφεύγουν σε έναν πύργο στο δάσος και ζητούν βοήθεια. Ο παράξενος και ανατριχιαστικός μπάτλερ,  Riff-Raff (Richard O'Brien), τους προσκαλεί μέσα για να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο. Αντί αυτού το ανυποψίαστο ζευγάρι αντικρίζει μία φαινομενικά αθώα συνάθροιση, που μετά από λίγο μετατρέπεται σε ένα ξέφρενο πάρτυ, με την εμφάνιση του κυρίου του πύργου και εκκεντρικού τραβεστί επιστήμονα Dr. Frank-N-Furter (Tim Curry). Πρόκειται για reunion μιας ομάδας "Transylvanians" με αφορμή τα αποκαλυπτήρια της νέας δημιουργίας του επιστήμονα, που δεν είναι άλλη από... τον Rocky, έναν ξανθό εραστή με απολλώνιο κορμί που δηλώνει φυσικά απόλυτη αφοσίωση και έρωτα στον δημιουργό του. Ο Brad και η Janet υποκύπτουν από ευγένεια στις παρακλήσεις του οικοδεσπότη τους να διανυκτερεύσουν εκεί, χωρίς να φαντάζονται φυσικά τί τους περιμένει.

Ο σκηνοθέτης Jim Sharman θέλει να διασκεδάσει τολμηρά το κοινό και το καταφέρνει. Τραγούδια και χορευτικά γεμάτα χιούμορ και θεατρικότητα, καυστικότητα και σάτιρα πάνω σε θέματα όπως η gay κοινότητα, ο γάμος και το σεξ, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση που ξαφνιάζει, αν σκεφτείς ότι η προβολή της στις αίθουσες ξεκίνησε το 1975. Παρ' όλα αυτά η ταινία, που αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου Βρετανικού θεατρικού μιούζικαλ που δημιούργησε ο Richard O'Brien, στα τέλη της δεκαετίας του '70 γνώρισε την αγάπη του κοινού στις σκοτεινές αίθουσες σε μεταμεσονύκτιες προβολές. Μέχρι σήμερα θεωρείται μια από τις πιο δημοφιλείς μεταμεσονύκτιες ταινίες όλων των εποχών, και όχι άδικα.

Ο Rocky και η Janet σε... οχι και τόσο προσωπικές στιγμές
Μια νύχτα γεμάτη χορό, τραγούδι, γόβες, ζαρτιέρες και υπερθέαμα μαζί με περίεργα ερωτικά τρίγωνα και μοχθηρά κόλπα. Ένα ιντερλούδιο που κάτι θυμίζει από τον θρύλο του Κόμη Δράκουλα και του Φρανκενστάιν και που μας μεταφέρει σε μια βραδιά σε ένα διαφορετικό Moulin Rouge. Η ταινία αποτελεί φόρο τιμής στη κινηματογραφική επιστημονική φαντασία των 50s και στο κλασσικό τρόμο των 30s, περιτυλιγμένη με μια 70s ελευθεριότητα. Η λογική σταματά εκεί που αρχίζει ο σουρεαλισμός και η σεμνοτυφία καταπατάται από ένα ενήλικο τολμηρό χιούμορ και ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού. Χωρίς ταμπού και σεξουαλική ταυτότητα.

Μετά από 37 χρόνια κυκλοφορίας της, το Rocky Horror Picture Show βρίσκεται ακόμα στα charts των πιο σημαντικών ταινιών, πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν δεν ήταν δομημένο πάνω στο εξαιρετικό soundtrack των Richard OBrien και Richard Hartley. Glam-rock ύμνοι και pop κομμάτια τα οποία συνθέτουν μια τρελή ατμόσφαιρα και φωνάζουν απελευθέρωση, ηδονισμό και αταξία. Μια rocknroll παράσταση που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου, με έναν υπέροχο Tim Curry, στα ωραία νιάτα του, να σου δείχνει πόσο του πάνε τα κραγιόν και η λουστρίνι γόβες.

Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι το Rocky Horror Picture Show θα σου αρέσει. Σίγουρα όμως θα σε ξαφνιάσει. Α! ΠΡΟΣΟΧΗ! Μην την δεις αν δεν αντέχεις το θέαμα ενός άντρα με εσώρουχα και ψηλοτάκουνα.


Σε όλους αρέσει να δοκιμάζουμε την τούρτα με το δάχτυλο, πριν την απολάυσουμε... Δοκίμασε λοιπόν! ;-)

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Turn me on, Dammit!

... ή αλλιώς "Άναψέ με!" μας λέει η 15χρονη Άλμα που ζει σε μια ασήμαντη κωμόπολη, κάπου στα φιόρδ της Νορβηγίας. Η γλυκιά Άλμα είναι ερωτευμένη με τον Άρτουρ, τον ωραίο του σχολείου, και μέσα στην έξαψη της εφηβείας το μόνο που θέλει είναι να κάνει σεξ, σεξ, σεξ!

Νιώθοντας για πρώτη φορά τα ερωτικά σκιρτήματα και την σεξουαλική επιθυμία αντιδρά και εκτονώνεται κάπως άτσαλα. Μέσα από φαντασιώσεις και πειραματισμούς προσπαθεί να μάθει και να ικανοποιήσει αυτήν την επιθυμία. Το πρώτο άγγιγμα και το πρώτο φιλί από τον αγαπημένο σου, μια μικρή τολμηρή κίνηση που θα οδηγήσει στο αναπόφευκτο, το ποθητό. Αν έχεις περάσει την γλυκιά ηλικία των 15-16 καταλαβαίνεις πως νιώθει. Οι ορμόνες τρελαίνονται και το μόνο που θες είναι να το... βγάλεις από μέσα σου. Μετά όμως από μια παρεξήγηση με τον Άρτουρ τα πράγματα περιπλέκονται, η μικρή μας ηρωίδα γίνεται περίγελος και καταφέυγει σε άδοξες λύσεις, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την θέση της μητέρας της.

Η σκηνοθέτις της ταινίας Γιάνικε Σίσταντ Γιάκομπσεν δημιουργεί μια γλυκόπικρη και τόσο αληθινή ιστορία και μας την δίνει με τον πιο ευαίσθητο και προσεγμένο τρόπο. Δύσκολο θέμα, αμήχανες αντιδράσεις, ίσως και ταμπού σε κάποιες κοινωνίες, κακοειπωμένο σε άλλες ταινίες (βλ. American Pie, Clueless). Αλλά η οπτική της Γιάκομπσεν, χωρίς καμία χυδαιότητα, μας οδηγεί σωστά στα απόκριμνα μονοπάτια της εφηβείας και της αναπτυσσόμενης γυναικείας φύσης. 


Η Γιάκομπσεν δεν ήταν μόνη της σε αυτό. Αν δεν είχε δίπλα της φρέσκα πρόσωπα όπως την Έλεν Μπέργκσόλμ ως Άλμα, η ταινία δεν θα είχε αυτή την πνοή φρεσκάδας και αληθειας που έχει. Πέρα όμως από τα πρόσωπα, σημασία έχει και η μουσική. Ποπ-ροκ κομμάτια των σκανδιναβικών συγκροτημάτων Efterklang, Elias and the Wizzkids και Kings of Convenience ντύνουν ιδανικά την ταινία δίνοντας την δύναμη και την ενεργητικότητα που χρειάζεται.

Η ταινία βραβεύτηκε για το σενάριό της στο Tribeca Film Festival και ως το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο στο φεστιβάλ της Ρώμης, ενώ προβλήθηκε και στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκη με θερμή υποδοχή από τους κριτικούς.

Τίποτα δεν είναι σίγουρο στην εφηβεία. Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι θα βρεις σίγουρα ένα κομμάτι του δικού σου εαυτού στην ταινία και θα ταυτισεις σκέψεις και καταστάσεις. Απλά σκέψου... ποτέ μην γυρνάς την πλάτι στον 15χρονο εαυτό σου! :)



Πάρε μια μικρή δόση εφηβείας στο trailer παρακάτω! 


Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Bραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2012: Νικητής το Ελληνικό Σινεμά!




Οι υποψήφιες ταινίες για τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2012 ήταν συνολικά 21 ταινίες μυθοπλασίας, 11 ντοκιμαντέρ και 23 ταινίες μικρού μήκους. Η ψηφοφορία της Ακαδημίας ανέδειξε ανά κατηγορία, τους εξής νικητές:

    Βραβείο ειδικών εφέ και κινηματογραφικής Καινοτομίας, Γιώργος και Αργύρης Αλαχούζος για την ταινία «Η Πόλη των Παιδιών» του Γιώργου Γκικαπέππα
    Βραβείο Μακιγιαζ, Κατερίνα Βαρθαλίτου για «Το γάλα» του Γιώργου Σιούγα
    Βραβείο Ήχου, Άρης Λουζιώτης, Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, για την ταινία «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη
    Βραβεία Ενδυματολογίας και Σκηνογραφίας, Γιώργος Γεωργίου για «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» του Νίκου Κουτελιδάκη
    Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής, Γιάννος Αιόλου για «Το Τανγκό των Χριστουγέννων»
    Βραβείο Μοντάζ, Γιάννης Χαλικιαδάκης για το «Wasted Youth», των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Γιαν Φόγκελ
    Βραβείο Φωτογραφίας, Αγγελος Βισκαδουράκης, Γιώργος Αργυροηλιόπουλος, για το «Man at Sea», του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
    Βραβείο Β’ Γυναικείου ρόλου, Όλια Λαζαρίδου για την ταινία «Παράδεισος»
    Βραβείο Β’ Ανδρικού ρόλου, Χρηστος Στέργιογλου για τον «Αδικο κόσμο»
    Βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου, Κίκα Γεωργίου για την ταινία «Η πόλη των Παιδιών»
    Βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου, Αντώνης Καφετζόπουλος, «Άδικος κόσμος»
    Βραβείο Σεναρίου, Γιώργος Γκικαπέππας «Η Πόλη των Παιδιών»
    Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Ηλίας Δημητρίου για την ταινία «Fish n’ chips»
    Βραβείο Σκηνοθεσίας, Φίλιππος Τσίτος για τον «Άδικο Κόσμο»
    Βραβείο ταινίας Μικρού Μήκους, «Ο Μπαμπάς μου, ο Λένιν κι ο Φρεντυ» της Ρηνιώς Δραγασάκη
    Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ντοκυμαντέρ, «Πρώτη Ύλη», Κώστας Λαμπρόπουλος και Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος
    Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας «Άδικος Κόσμος», Φίλιππος Τσίτος και Αλεξάνδρα Μπουσίου.

Μόλις ένα εικοσιτετράωρο από τις κρίσιμες εκλογές, πραγματοποιήθηκε η απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2012, σε μια λιτή τελετή, στην κατάμεστη αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, για να τιμήσει τους Έλληνες κινηματογραφιστές, οι οποίοι συνεχίζουν αβοήθητοι, μέσα στις πιο αντίξοες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, να γυρίζουν ταινίες με κόστος «υπό το μηδέν» και να βραβεύονται στα ξένα Φεστιβάλ.

Εκτός από τον «Άδικο κόσμο», του Φίλιππου Τσίτου, (καλύτερης ταινίας, Α’ και Β’ ανδρικού ρόλου), τα μεγάλα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογραφου, κέρδισαν ο Γιώργος Γκικαπέππας για το σενάριο της ταινίας «Η Πόλη των Παιδιών», ενώ ο Ηλίας Δημητρίου, το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη με το «Fish n’ chips».


Το βραβείο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, απέσπασε η «Πρώτη Ύλη», παραγωγής Κώστα Λαμπρόπουλου- Χρήστου Β. Κωνσταντακόπουλου και το βραβείο μικρού μήκους, κέρδισε «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν κι ο Φρέντυ», της Ρηνιώς Δραγασάκη.

Οι παρουσιαστές της βραδιάς, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτη και Φαίη Ξυλά, έδωσαν ρυθμό και τόνο στην τελετή, όπου φέτος το τιμητικό βραβείο της Ακαδημίας, απονεμήθηκε στον κινηματογράφο «Αττικόν», θύμα της βίας πριν λίγους μήνες. Το βραβείο παρέλαβε η Λίλα Τσακαλάκη, εκ μέρους των ιδιοκτητών αλλά και όλων των φίλων της 7ης τέχνης.

Τα βραβεία έδωσαν στους νικητές της βραδιάς, οι Παντελής Βούλγαρης, Νίκος Καβουκίδης, Ζυράννα Ζατέλη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Λίνα Νικολακοπουλου, Νίκος Πορτοκάλογλου, ο εκδότης της εφημερίδας «Απογευματινή» της Κωνσταντινούπολης, Μιχάλης Βασιλειάδης αλλά και ο 73χρονος μαραθωνοδρόμος με πανελλήνια ρεκόρ, Λευτέρης Μαυρόπουλος.

«Υποθέτω ότι όλοι γνωρίζετε πως η ταινία έγινε χωρίς καμία επιχορήγηση» υπενθύμισε ο Φίλιππος Τσίτος, ευχαριστώντας τους συνεργάτες του – «παιδιά χωρίς εσάς δεν θα έκανα τίποτε»- είπε και αφιέρωσε το βραβείο, στη σύζυγό του, σκηνοθέτιδα, Εύα Στεφανή. Τα λόγια του βραβευμένου και στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, σκηνοθέτη, δεν ήταν η μόνη αναφορά κατά τη διάρκεια της τελετής, στην πραγματικότητα που βιώνει η εγχώρια κινηματογραφία.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, παραλαμβάνοντας το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στον «Άδικο κόσμο», ήταν σαφής όταν είπε ότι από την ίδρυση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, τα μέλη της, «με υπερβολική αισιοδοξία στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε ανθρώπους που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και προσωπικά αδιάφοροι και ανίκανοι».

Η τελετή άνοιξε με ένα σύντομο απόσπασμα από ταινίες σκηνοθετών που χάθηκαν την χρονιά που πέρασε: Θόδωρου Αγγελόπουλου, Ντίνου Κατσουρίδη, Μιχάλη Κακογιάννη, Λουκίας Ρικάκη, Παύλου Τάσιου.

Ήταν όλοι τους πολύ πεισματάρηδες» σχολίασε χειροκροτώντας τους, η πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Κατερίνα Ευαγγελάκου, για να τονίσει αμέσως μετά, καλωσορίζοντας τους καλεσμένους, την παραδοξότητα που χαρακτηρίζει τον ελληνικό κινηματογράφο.

«Αποτελούμε», είπε, «μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο σταθερότητας σ’ ένα εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον, πλήρους εγκατάλειψης του κινηματογράφου από πλευράς πολιτείας και πολιτικών, εχθρικό για την 7η τέχνη. Μέσα στην πιο μαύρη χρονιά, το 2011, κάναμε περισσότερες ταινίες απ΄ο,τι το 2010 ενώ αυτή τη στιγμή γυρίζουμε περί τις 10 ταινίες, με ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα. Ο ελληνικός κινηματογράφος χτυπήθηκε, τραυματίστηκε και είναι άξιο απορίας πώς διαθέτει τεράστια δύναμη. Κάθε χρόνο ο φορολογούμενος πολίτης πληρώνει το Κέντρο Κινηματογράφου, την ΕΡΤ για να γυρίζονται ταινίες. Κι εμείς, διεκδικούμε την ύπαρξή μας στον δημόσιο χώρο».


Πηγή: ΑΜΠΕ

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Τα 10 soundtracks που έγραψαν ιστορία!

Μια ταινία μπορεί να σου μείνει στο μυαλό για τους πρωταγωνιστές, την υπόθεση, την σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια... Υπάρχουν όμως και κάποιες ταινίες που τις θυμόμαστε (και) για την μουσική τους επένδυση. Για τα κομμάτια που έπαιξαν πίσω από τους ηθοποιούς και χωρίς αυτά μερικές σκηνές δεν θα ήταν ίδιες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν στο "Κουρδιστό Πορτοκάλι" του Κιούμπρικ δεν ακουγόταν η Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν και αντ' αυτού ακούγαμε κάτι από Celine Dion... Ναι...Εμετός! (Please allow me!)

Επειδή όμως το καλό πρέπει να λέγεται, αποφάσισα να κάνω μια λίστα με τα 10 καλύτερα, κατά την γνώμη μου πάντα, soundtracks όλων των εποχών. Μετά από πολύωρη... δημοσιογραφική έρευνα και αναδρομή στο παρελθόν, κατέληξα σε μια μικρή λίστα με τις κινηματογραφικές μουσικές που άφησαν εποχή και έμειναν χαρακτηριστικά στο φτωχό μου μυαλουδάκι. (Σε χρονολογική σειρά για να μην παρεξηγηθεί και κανείς!)

Let the music begin!

1. The Pink Panther (1963)
Back to basics. Ο Henry Mancini ντύνει υπέροχα με το γνωστό σκανταλιάρικο jazz θέμα την σουρεαλιστική φάρσα του Blake Edwards και συνοδεύει τον αλησμόνητο Peter Sellers ως επιθεωρητή Κλουζό. Πόσες φορές δεν έχεις ψιθυρίσει κι εσύ αυτόν τον ρυθμό!







2. The Graduate (1967)
Οι Simon & Garfunkel συνθέτουν το soundtrack της κλασσικής πλέον ταινίας του Mike Nichols, το οποίο ακολουθεί τον εξευγενισμένα σατιρικό και γλυκόπικρο τόνο της ταινίας.










3.The Godfather (1972)
O Nino Rota καταφέρνει να δημιουργήσει με την μουσική μια ατμόσφαιρα ιδανική για μια τόσο δυνατή ταινία. Μια θλιβερή τρομπέτα και ένα πένθιμο βαλς, σαν θρήνος, ξεκινά. Το αξεπέραστο "Love Theme" στρατηγικά τοποθετημένο για να προσφέρει μια συναισθηματική ανάπαυλα στο κοινό πριν το επόμενο σοκ. Η βιαιότητα της σκηνής εντείνεται όπως η σχέση πατέρα και γιου αλλά στο τέλος επέρχεται η λύτρωση.



4. Saturday Night Fever (1977)
Η ταινία που συμμάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Οι ντίσκο, τα μαλλιά, τα ρούχα, ο John Travolta... Αλλά πάνω απ' όλα η μουσική! Τα θρυλικά κομμάτια των Bee Gees και άλλων με τα οποία λίκνιζε το κορμί του ο Travolta φορώντας φυσικά καμπάνα, ακούγονται ακόμα και σήμερα από τους νοσταλγούς των ντίσκο (και όχι μόνο!) Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να κάνω μία μικρή παρένθεση για να δούμε μαζί αυτό το βίντεο. Ευχαριστούμε John. :')




5. Pulp Fiction (1994)
O αγαπημένος μου, ως γνωστόν, Tarantino επιλέγοντας τα κομμάτια για αυτήν την ταινία δεν δίστασε ούτε μια στιγμή να μπερδέψει μουσικά είδη και καλλιτέχνες, να ξετρυπώσει κομμάτια από την συλλογή του και να τα αφομοιώσει με απόλυτη μαεστρία σε μια από τις καλύτερες του ταινίες. Ουσιαστικά κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι με την μουσική και σου δίνει την εντύπωση ότι το soundtrack ακούγεται από ένα παλιό jukebox, γιατί... έτσι! Η χαοτική "Misirlou" στους τίτλους αρχής, το πολλά υποσχόμενο "Girl, you'll be a woman soon", το "You never can tell" του Chuck Berry είναι μερικά μόνο από τα διαμάντια που υπάρχουν στην ταινία.


6. Trainspotting (1996)
Iggy Pop, Lou Reed, New Order, Underworld, Leftfield, Primal Scream, Stone Roses,Blur, Oasis, Pulp, Chemical Brothers, Suede, Elastica, The Verve. Η Britpop στα καλύτερα της κερδίζει τον κόσμο. Το soundtrack του Trainspotting σαν βαρύ ναρκωτικό, σαν σπιντάκι ή ηρωίνη. Την μία σε ανεβάζει στα ύψη με το "Lust for Life" και την άλλη σε κατεβάζει απότομα με το "Perfect Day". Εθίζεσαι όμως και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Φόρος τιμής σε εκείνη την γενιά κοντά στα '90s, με τις μουσικάρες, τα πάρτυ,τα ναρκωτικά και τους άθλιους φίλους!



7. Requiem for a Dream (2000)
Κατ' ευθείαν σου ήρθε στο μυαλό η γνωστή μελωδία από την ταινία. Θλιμμένος σκοπός, τρομακτικά επιβλητικός. Μεταδίδει τον πόνο και την εξάρτηση, προμηνύοντας ότι κάτι χειρότερο θα συμβεί. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί στην ταινία τρυπάει τα κόκαλα και του πιο απαθούς θεατή. Σε ενοχλεί. Αλλά, παρά την ειρωνεία του θέματος, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά (και πολυδιασκευασμένα) soundtracks όλων των εποχών.







8. Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain (2001)
Ένα παραμύθι που στοχεύει στην καρδιά και μια μουσική επένδυση που βρίσκει τον στόχο. Ο χαρακτήρας της Αμελί υποδεικνύεται από την λιτότητα, τον ρομαντισμό και την παιδικότητα του μουσικού θέματος περισσότερο ακόμα και από τις αγαθοεργίες της στην ταινία. Με το που ακούς το "La Valse d' Amelie" σου έρχονται στο μυαλό όμορφες εικόνες και ίσως να χαμογελάσεις κιόλας, όπως ακριβώς έκανες και στο τέλος της ταινίας.























                               


                                                                                  


 9. The Lord of the Rings (2001-2003) 
O Howard Shore μελέτησε πολύ καλά τα κείμενα του Tolkien και απ' ό,τι φάνηκε, αποδείχθηκε αντάξιος των προσδοκιών του Peter Jackson.  Ο Shore δεν επαναπαύεται σε δοκιμασμένους μουσικούς εντυπωσιασμούς αλλά ποντάρει στην φαντασία και μας εκπλήσσει και στα τρία μέρη της τριλογίας.    Με σεβασμό απέναντι στο έργο του Tolkien συνέθεσε ένα soundtrack το οποίο εμπλουτίζει και ζωντανεύει την ηρωική θεματική και στο τέλος αφήνει ένα αίσθημα βαθιάς ικανοποίησης. Οι fans του "Άρχοντα" δεν πρέπει να έχουν παράπονα!




10. Moulin Rouge! (2001)

Μια τρελή κιτς κωμωδία, μια φρενιτιώδης ποπ-όπερα, μια μουσική εξτραβαγκάνζα, με ανανεωτικό και αισιόδοξο βλέμμα. Οι Beatles, οι  Queen, η Madonna, οι U2, ο Sting, ο Elton John και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες αλλάζουν στα χέρια του Graig Armstrong και μεταμορφώνονται στο soundtrack του παράφορου έρωτα ένας μποέμ συγγραφέα και μιας χορεύτριας του Moulin Rouge. Μέσα στον σουρεαλισμό και την έκσταση της ταινίας οτιδήποτε άλλο θα έμοιαζε φτωχό και λίγο, ενώ τώρα αυτή η πανδαισία μουσικών χρωμάτων μόνο ιδανική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ένα δύσκολο εγχείρημα του Armstrong, καθώς έπρεπε να εντάξει στην πλοκή τραγούδια για τον έρωτα, την αγάπη, την τέχνη και την προδοσία, ώστε να πιάσει όλη την γκάμα των συναισθημάτων των ηρώων. Παρ' όλα αυτά τα κατάφερε μια χαρά και το αποτέλεσμα δεν απογοήτευσε κανέναν.





Αυτή λοιπόν ήταν η λίστα μου των 10 καλύτερων soundtracks. Προσοχή! Επειδή η λίστα είναι απολύτως υποκειμενική και το γούστο του καθενός διαφέρει, μπορεί να διαφωνείτε. Παρακαλώ, αν υπάρχουν διαφωνίες, αν θέλετε να εμπλουτίσετε ή να διορθώσετε κάτι, κάντε το (ευγενικά πάντα!) στα σχόλια από κάτω!!









Υ.Γ: Μετά την Αμελί κάτι άγνωστο και σκοτεινό συνέβη και το κείμενο τοιχίστηκε κάπως περίεργα, όπως θα διαπιστώσατε! Ζητώ ταπεινά συγνώμη!