Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Σκότωσέ Τους Γλυκά - Killing Them Softly


Η δεύτερη συνεργασία του Μπραντ Πιτ με τον σκηνοθέτη Άντριου Ντόμινικ μετά την... επιτυχημένη "Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ" είναι εδώ για να μας μιλήσει για όπλα, μαφία, οργανωμένο έγκλημα και πολιτική στην Αμερική του Ομπάμα.

Πλοκή (cine.gr): Ο Τζάκι Κόγκαν (Μπραντ Πιτ) είναι ένας επαγγελματίας μπράβος που φροντίζει ορισμένοι κανόνες της μαφίας να παραμένουν σεβαστοί… απλά σκοτώνει οποιονδήποτε τους παραβιάζει. Όταν κάποιοι ληστεύουν ένα μεγάλο χαρτοπαιχτικό παιχνίδι που διεξαγόταν υπό την προστασία της μαφίας, ο Κόγκαν θα αναλάβει να τους εντοπίσει και να επαναφέρει την τάξη στην τοπική κοινωνία.


Η ταινία με μια πρώτη ματιά μπορεί να σου θυμίζει πολλές άλλες του είδους, αλλά με μια πιο προσεκτική "ανάγνωση" θα καταλάβεις ότι πάει πιο βαθιά από μια απλή παρουσίαση της αμερικάνικης σαπίλας. Δεν είναι μια γρήγορη γκανγκστερική ταινία με πιστολίδι και βία. Τουλάχιστον όχι μόνο. Πραγματεύεται το πολιτικό παρασκήνιο της Αμερικής και απεικονίζει την οπτική του αμερικάνικου ονείρου από τα τελευταία κοινωνικά στρώματα. Ασκεί κριτική στην Αμερική και ιδιαίτερα στην κυβέρνηση Ομπάμα (τον οποίο από ό,τι φαίνεται ο Ντόμινικ αντιπαθεί) χάρη σε ένα αριστοτεχνικό μοντάζ. Για παράδειγμα, οι τίτλοι αρχής διαπλέκονται με την εικόνα ενός νέου που περπατά σε μια ξεχασμένη γειτονιά ενώ από πίσω  ακούγεται μια ομιλία του Ομπάμα.


Ο αργός ρυθμός της ταινίας, που ίσως κουράσει κάποιους αλλά τελικά έχει κάτι να δώσει, καθώς και η πλήρης ηθογράφιση των ολοκληρωμένων χαρακτήρων θυμίζει αρκετά την "Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς..." και αποδεικνύει ότι ο Ντόμινικ έχει ταλέντο. Ο Μπραντ Πιτ ανταπεξέρχεται άψογα στον ρόλο του σκληρού εκτελεστή και επάξια κάποιοι τον χαρακτηρίζουν "χαμαιλέοντα".

Το "Σκότωσέ Τους Γλυκά" είναι μια ταινία διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα στο είδος της, και, αν αντέχεις τους αργούς ρυθμούς και τις φαινομενικά ανούσιες συζητήσεις, θα την απολαύσεις.


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Ο Εξαιρετικός Κύριος Lazhar - Monsieur Lazhar


Πώς θα πλησίαζες μικρά παιδιά, τα οποία έχουν ζήσει τη φρίκη; Πώς θα το έκανες αυτό αν υπήρχε ένα παρελθόν που σε βαραίνει και σε καταδιώκει; Ποιά είναι η διέξοδος; Σ' αυτά τα ερωτήματα και σε άλλα βαθύτερα προσπαθεί να απαντήσει ο "Εξαιρετικός Κύριος Λαζάρ" και ο σκηνοθέτης Φιλίπ Φαλαρντό, σε μια ταινία που θα σε συγκλονίσει.

Πλοκή (cine.gr): Ο Μπασίρ Λαζάρ είναι ένας μετανάστης από την Αλγερία, που καλείται να αντικαταστήσει έναν δάσκαλο δημοτικού που πέθανε με τραγικό τρόπο. Κι ενώ τα παιδιά προσπαθούν να ξεπεράσουν την έλλειψη του δασκάλου τους, κανείς στο σχολείο δεν γνωρίζει το παρελθόν του Μπασίρ κι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απελαθεί.


Το θέμα της ταινίας είναι η απώλεια και η άδικη φύση της. Ο Καναδός Φαλαρντό καταφέρνει να θίξει ένα τόσο σκληρό θέμα, χωρίς να καταφύγει σε εύκολους συναισθηματισμούς αλλά με ιδιαίτερη λιτότητα. Σε ένα τρυφερό περιβάλλον όπως αυτό του σχολείου, όπου όμως δεν επιτρέπεται η ανθρώπινη επαφή, τα παιδιά καλούνται να σταθούν με ωριμότητα απέναντι στην βία και να μιλήσουν για όσα δεν επιτρέπεται να ειπωθούν. Δάσκαλος και μαθητές προσπαθούν να ξεπεράσουν το παρελθόν και χωρίς να το καταλαβαίνουν αλλάζουν και μοιάζουν όλο και περισσότερο.


Η ταινία δεν επικεντρώνεται μόνο στο προφανές αλλά προβληματίζει κοινωνικά πάνω σε θέματα όπως το χάσμα γενεών, η μετανάστευση και η τρομοκρατία με τρόπο ρεαλιστικό και επικριτικό. Το σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο Φαλαρντό, είναι πολύ προσεγμένο και κάθε χαρακτήρας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο είναι ολοκληρωμένος και σημαντικός. Ο κύριος Μοχάμεντ Φελάγκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποδεικνύεται όντως "εξαιρετικός", και καταφέρνει να κερδίσει το κοινό με την οικειότητα και την ευαισθησία του που καταρρίπτει την αρχική εικόνα του αυστηρού. Την ταινία συμπληρώνουν οι ερμηνείες των μαθητών και ειδικά της μικρής Σοφί Νελίς, που με την φυσικότητα και την πρωτοφανή ωριμότητά της κερδίζει τις καρδίες των θεατών. Ο Φαλαρντό κατορθώνει να χτίσει τα συναισθήματα σταδιακά, με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή, που κλείνει πανέξυπνα και πολύ απλά με μια αγκαλιά. Μια ταινία που θα μας διδάξει πράγματα που δεν μάθαμε στα θρανία και που σίγουρα αξίζει την προσοχή μας.


(Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην φετινή απονομή και προβάλλεται στην Ελλάδα από τις 18 Οκτωβρίου.)

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Amour - Αγάπη


Ο πιο απλός τίτλος για μια ταινία γεμάτη. Ο πιο γεμάτος τίτλος για το πιο απλό και δυνατό συναίσθημα. Μια ταινία του Μίκαελ Χάνεκε που μιλά για δύο δυνάμεις αντίθετες και παράλληλες: την Αγάπη και τον Θάνατο.

Πλοκή (cine.gr): O Ζορζ (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) και η Αν (Εμανουέλ Ριβά) είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει περάσει τα ογδόντα. Είναι καθηγητές μουσικής που έχουν πια αποσυρθεί. Η κόρη τους, η οποία είναι επίσης μουσικός, μένει με την οικογένειά της στο εξωτερικό. Μια μέρα, η Αν θα βιώσει ένα δυσάρεστο γεγονός, το οποίο θα θέσει σε δοκιμασία την αγάπη που ενώνει το ζευγάρι.


Το θέμα το οποίο θίγει η ταινία είναι δύσκολο και φύσει δραματικό. Οποιοσδήποτε επέλεγε να εξιστορήσει την σχέση δύο ηλικιωμένων και την πορεία τους προς το τέλος, αφενός θα βασιζόταν στην "εύκολη" συγκίνηση του κοινού και αφετέρου μπορεί να έκανε λάθος προσέγγιση. Εδώ διακρίνεται το σκηνοθετικό ταλέντο και η μοναδικότητα του Μίκαελ Χάνεκε. Ο Χάνεκε κατάφερε να μιλήσει για αγάπη χωρίς να αναφέρει την λέξη, να μας δείξει ένα συναίσθημα που φαίνεται στις κινήσεις, στο βλέμμα, στο άγγιγμα, σε μια λέξη. Όχι επειδή κρύβεται αλλά επειδή είναι πλέον κομμάτι της προσωπικότητας του ατόμου. Ο Ζορζ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Αν και το τέλος της που έρχεται σιγά και οδυνηρά τον κατατρώει και τον ίδιο.


Παρακολουθούμε την αγάπη του ζευγαριού που ζει μετά από 60 χρόνια, χωρίς αναδρομές, χωρίς την αρχή, όχι το παρελθόν τους, αλλά το παρόν τους.  Οι αργοί ρυθμοί της ταινίας δίνουν στον θεατή χρόνο να νιώσει και να μετατρέψει τις εικόνες σε συναισθήματα. Ένα ακόμα μαγικό του Χάνεκε είναι η χρήση της μουσικής. Σε ολόκληρη την ταινία σχεδόν δεν υπάρχει καμιά μελωδία εκτός οθόνης, παρά μόνο στην σκηνή της πρώτης νύχτας που παρακολουθούμε το ζευγάρι πριν το περιστατικό της Αν. Ο σκηνοθέτης δεν χρειάζεται την μουσική για να μας συνεπάρει κι αυτό είναι μοναδικό. Φυσικά, οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών είναι εξαιρετικές και απόλυτα φυσικές και είναι αυτές που ολοκληρώνουν το αριστούργημα.


Τέτοιου είδους ταινίες γίνονται σπάνια και είναι πολύ λίγες. Η "Αγάπη" είναι μια ταινία-ποίημα που εξυμνεί τη πιο σημαντική δύναμη του ανθρώπου με τον πιο απλό και μεστό τρόπο. Μετά από καιρό δεν θα θυμάσαι όλες τις εικόνες αλλά ό,τι ένιωσες θα σε σημαδέψει.

Άλλωστε, αυτό είναι το σινεμά: το συναίσθημα που σου μένει μετά.


(Η ταινία βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις  4 Οκτωβρίου.)


Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Killer Joe


Αμερικάνικος νότος, ανήθικοι χαρακτήρες, μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι και η επιστροφή του βετεράνου σκηνοθέτη του "Εξορκιστή" Γουίλιαμ Φρίντκιν, και όλα αυτά περιτυλιγμένα με έναν πολύ πιασάρικο τίτλο και έναν Μάθιου Μακόναχι, ίσως στην καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του. Μας αρέσει.


Πλοκή (cine.gr): Ο Κρις είναι ένας 22χρονος μικροέμπορος ναρκωτικών. Όταν η μητέρα του κλέβει τα χρήματα του, ο Κρις πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεπληρώσει τα έξι χιλιάδες δολάρια που χρωστάει ή θα βρεθεί νεκρός. Όταν μαθαίνει πως η μητέρα του έχει ασφάλεια αξίας 50 χιλιάδων δολαρίων, προσλαμβάνει έναν εκτελεστή, τον Κίλερ Τζο Κούπερ, για να την «καθαρίσει». Ενώ ο Τζο αρέσκεται να πληρώνεται μπροστά, ανταλλάσσει την προκαταβολή με την ελευθερία να χρησιμοποιήσει σεξουαλικά την αδελφή του Κρις, μέχρι να πληρωθεί.

Πριν πω τίποτα άλλο, να σημειώσουμε ότι οι ακραίες σκηνές βίας και σεξ στοίχισαν στην ταινία τον πιο αντιεμπορικό χαρακτηρισμό καταλληλότητας στις ΗΠΑ, το NC-17. (Ελπιδοφόρο!) Η ταινία μπορεί να είναι σκληρή και να φλερτάρει με τα όρια της ανοχής του θεατή αλλά αν αυτός αντέχει, την απολαμβάνει. Μαύρο χιούμορ, όπλα, λεφτά και γυναίκες στο Τέξας. Οι αντι-ήρωες πρωταγωνιστές δεν έχουν φραγμούς και ενδοιασμούς, είναι απρόβλεπτοι και ικανοί για το οτιδήποτε, αφού επιβιώνει ο δυνατότερος.


Επιρροές από το στυλ του Tarantino, το χιούμορ των αδερφών Coen και την ψυχεδέλεια του David Lynch, συνδυασμένες με πετυχημένα σκηνοθετικά ευρήματα τελικά δίνουν ιδιαίτερο και μοναδικό χαρακτήρα στην ταινία, αποδεικνύοντας ότι ο Φρίντκιν δεν έχει χάσει το ταλέντο του. Ο Φρίντκιν, όμως, έχει δίπλα του ένα υπέροχο καστ σε εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Emile Hirsch ανταποκρίνεται σε έναν δύσκολο ρόλο και η Juno Temple είναι πολύ καλή στον ρόλο την αδερφής του Κρις. Αλλά αυτός που κλέβει επάξια τις εντυπώσεις είναι ο Matthew McConaughey, στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ανήθικου αστυνομικού, που αναλαμβάνει να σκοτώσει την μητέρα. Προσαρμόζεται τέλεια, ακόμα και αν το περιβάλλον στην αρχή φαίνεται να μην του ταιριάζει, και μας αποκαλύπτει πτυχές του ταλέντου του που δεν είχαμε δει στην μέχρι τώρα καριέρα του. 

Μια ταινία με περιορισμένο κοινό εξαρχής, που, παρ' όλα αυτά, δεν θα απογοητεύσει τους λάτρεις του είδους. Ίσως μια από τις ταινίες που θεωρούνται από την αρχή καλτ. Αξίζει!