Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Frankenweenie


Ο φανταστικός κύριος Τιμ Μπάρτον επιστρέφει δριμύτερος μετά το αμφιλεγόμενο Dark Shadows, με την τρίτη stop-motion ταινία κινουμένων σχεδίων στη καριέρα του, κατάλληλη για μικρούς και μεγάλους λάτρεις του σκηνοθέτη. Η ταινία είναι βασισμένη σε μια ιδέα του Μπάρτον, που πριν 30 περίπου χρόνια είχε αφήσει ατελή και επέστρεψε για να ολοκληρώσει. Και το αποτέλεσμα μας αρέσει.

Πλοκή (cine.gr): Ο Βίκτορ χάνει τον καλύτερο του φίλο, τον σκύλο του, Σπάρκι. Για να τον επαναφέρει στη ζωή, βάζει σε δράση όλα όσα γνωρίζει πάνω στην επιστήμη. Το πείραμα στέφεται με επιτυχία, αλλά ο Βίκτορ δεν θέλει να δημοσιοποιήσει την τερατώδη του κατασκευή. Όμως, ο Σπάρκι βγαίνει στους δρόμους και όλη η πόλη θέλει να μάθει περισσότερα.


Να αρχίσουμε από τα βασικά. Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, δημιουργήθηκε με την τεχνική stop-motion, την οποία έχουμε ξαναδεί και στην "Νεκρή Νύφη" και τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη" και είναι τρισδιάστατη. Αυτά τα τρία πάνε μαζί; Κι όμως, και το αποτέλεσμα είναι τέλειο. Οι χαρακτήρες κινούνται φυσικά, πολύ προσεγμένη τεχνική και το ασπρόμαυρο δημιουργεί μια σκοτεινή και γκόθικ ατμόσφαιρα, που πάντα πλαισιώνει ταινίες του Μπάρτον. Αποδεικνύεται σε κάθε σκηνή πως η σκηνοθεσία είναι έργο δεξιοτέχνη.

Η ταινία έχει ως κύριο άξονα την αγάπη ενός αγοριού για το σκυλάκι του και απευθύνεται σε παιδιά (ίσως όχι σε πολύ μικρά πιτσιρίκια), αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που την κάνει να ξεχωρίζει. Η ταινία είναι γεμάτη από αναφορές σε κλασσικές ταινίες τρόμου, τόσο αριστοτεχνικά κεντημένες στην παιδική ιστορία, ώστε να γίνονται αντιληπτές μόνο από τους "μεγάλους" και να σχηματίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Αναφορές στο τέρας του Φρανκενστάιν, στον Δράκουλα, στη Μούμια δεμένες με παιδικές αναμνήσεις και αθωότητα.


Ο Μπάρτον, όπως σε κάθε άλλη ταινία, έτσι κι εδώ, δίνει βήμα στο διαφορετικό και αφηγείται την ιστορία μέσα από τα μάτια του τέρατος, του αναστημένου σκυλιού και του αγοριού που δεν θέλει να είναι φυσιολογικό.

Ο αγαπημένος σκηνοθέτης του παράξενου επιστρέφει με το καινούργιο του δημιούργημα, που σαν άλλος Δρ. Φρανκενστάιν ανασταίνει και αφήνει ελεύθερο. Αυτό το υπέροχο "τερατούργημα" ίσως είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του 2012 και βγαίνει στις αίθουσες σήμερα, Πέμπτη 22 Νοεμβρίου. Τρέξτε να το δείτε!



Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Holy Motors

Ο Leos Carax, που είχε χρόνια να βρεθεί στο προσκήνιο, ολοκληρώνει την νέα του ταινία, που είναι αφιερωμένη στην τέχνη του κινηματογράφου και ίσως τον καταξιώσει ως έναν από τους πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες. Φουτουριστική, ψυχεδελική και αριστουργηματικά περίεργη, πλησιάζει τους... κοιμισμένους θεατές στις σκοτεινές αίθουσες.

Πλοκή: Μια λευκή λιμουζίνα περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού του μέλλοντος και μεταφέρει έναν μυστηριώδη άντρα, τον κύριο Όσκαρ, από την μία ζωή στην άλλη. Σήμερα είναι πατέρας, διευθυντής, ζητιάνος, τέρας, δολοφόνος, θύμα...

Λίγες ταινίες έχουν γίνει για το σινεμά και αυτή είναι μία απ' αυτές. Στην πρώτη σκηνή, ο ίδιος ο σκηνοθέτης ξυπνά σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ξενοδοχείου και ακούει θορύβους μέσα από τον τοίχο. Σπάει τον τοίχο και αποκαλύπτεται μια αίθουσα κινηματογράφου, στην οποία όλοι οι θεατές κοιμούνται. Βλέπει ένα μωρό να περπατά προς την σκηνή και 2 μολοσσούς να το ακολουθούν απειλητικά. Η ταινία ξεκινά. Παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή να μεταμορφώνεται από επιχειρηματία σε ζητιάνο, από τέρας σε φονιά, από τραπεζίτη σε δολοφόνο. Δεν ξέρουμε ποιος είναι πραγματικά και δεν το ανακαλύπτουμε ποτέ. Το μόνο που μας λέει για τον εαυτό του είναι ότι αυτό που τον έκανε να ξεκινήσει, ήταν η γοητεία του να υποδύεται. Αυτή η γοητεία λένε ότι βρίσκεται στο μάτι του θεατή. Αλλά τί γίνεται όταν δεν υπάρχουν άλλοι θεατές;


Ο Όσκαρ δεν είναι ρόλος. Δεν είναι ούτε άνθρωπος. Είναι η υλοποίηση χαρακτήρων που ψάχνουν θεατές. Ο θάνατος δεν τον αγγίζει. Πεθαίνει, ξανασηκώνεται και συνεχίζει. Σκοτώνει τον εαυτό του και το κάνει να φανεί ως ατύχημα. Ζει και δεν ζει. Κάθε ώρα είναι διαφορετικός. Ζωντανός και νεκρός. Δεν είναι ένας αλλά άπειροι χαρακτήρες, ρόλοι που ενσαρκώνει καθημερινά, σε μια φανταστική πραγματικότητα, σε μια πραγματική φαντασία. Τα όρια είναι λεπτά και ο κινηματογράφος τα ξεπερνά.

Ο Carax κατάφερε να συγκεντρώσει τον κινηματογράφο σε μία ταινία, να μας δείξει ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα πάντα είναι δυνατά. Μια ταινία που δεν είναι δράμα, κωμωδία, μιούζικαλ ή αστυνομική. Μια ταινία που είναι ο κινηματογράφος. Εξερευνά τον νου μέσα από ένα παιχνίδι με την αντίληψη του λογικού και του παραλόγου. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει εικόνες-αριστουργήματα, μας ξαφνιάζει και μας γοητεύει.


Παρατηρώντας τον πρωταγωνιστή Denis Lavant σκεφτόμουν δύο πράγματα. Πρώτον πόσο περίεργη φυσιογνωμία είναι και δεύτερον ότι κανείς άλλος, πιο όμορφος, δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν τέτοιο ρόλο. Επίσης, οι ερμηνείες της Kylie Minogue και της Eva Mendes είναι εξαιρετικές και καταφέρνουν να μην επισκιαστούν.

Το Holy Motors βάζει στόχο να μιλήσει για τον κινηματογράφο και να τον αλλάξει. Το αν τα καταφέρνει τελικά είναι άλλο θέμα. Θα χαρακτηριστεί αριστούργημα ή δημιουργία ενός ψυχωτικού σκηνοθέτη, ή και τα δύο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη.

Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Για όσους δεν την πρόλαβαν, θα  προβάλλεται στις αίθουσες από 29 Νοεμβρίου. Σημειώστε την ημερομηνία!


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Skyfall

Ο Τζέιμς Μποντ γίνεται 50 χρονών και η 23η ταινία του είναι εδώ για να μας καταπλήξει ευχάριστα. Ο διασημότερος πράκτορας όλων των εποχών φανερώνει ένα πρόσωπο που δεν είχαμε δει, μέσα από τα θαυματουργά χέρια του Σαμ Μέντες.

Πλοκή (cine.gr):  Η τελευταία αποστολή του Μποντ στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης κι αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Μάλορι, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και απ’ έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Μποντ. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ιβ, για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους Σίλβα, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.


Η πρόκληση για τον Ντάνιελ Κρεγκ και τον Σαμ Μέντες ήταν μεγάλη. Στις δύο προηγούμενες ταινίες του 007, ο Κρεγκ είχε θέσει τον πήχη χαμηλά και δεν επεδίωξε να μιμηθεί κανέναν. Δημιούργησε έναν πιο μετριοπαθή χαρακτήρα, ακολουθώντας όμως την σκιά των προηγούμενων πρακτόρων, με αποτέλεσμα να απογοητεύσει μεγάλο μέρος του κοινού. Εδώ έρχεται ο Σαμ Μέντες, με το όραμα να αποδομήσει την εικόνα του Μποντ και να την ξαναχτίσει. Και αυτό μας αρέσει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που βλέπουμε μια πιο "ανθρώπινη" πλευρά του Μποντ. Αφήνει τα περίπλοκα γκατζετς στο σπίτι και βγάζει από το γκαράζ την παλιά Άστον Μάρτιν (λόγω κρίσης;), αλλάζει συμπεριφορά με τις γυναίκες και φαίνεται πιο κατασταλαγμένος, ενώ η σχέση του με την Μ φτάνει σε άλλο επίπεδο. Παρ' όλα αυτά δεν χάνει ποτέ το στυλ του, που όλοι εδώ και 50 χρόνια θαύμασαν. Μπορεί το τρέξιμο και οι σκηνές δράσης να είναι λιγότερες αλλά η κατασκοπευτική πλοκή και η αγωνία παραμένουν αναλλοίωτες. Ο Μέντες καταφέρνει να προσαρμόσει τον μυθικό πράκτορα στα δεδομένα και τις απαιτήσεις του σήμερα, δίνοντας πνοή σε ένα παλιό μοτίβο.


Όπως σε κάθε άλλη ταινία του Μποντ, το καστ είναι γεμάτο αστέρια. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι ίσως ένας από τους καλύτερους και πιο απειλητικούς "κακούς" όλης της σειράς και η υπέροχη Τζούντι Ντενς αποδεικνύει ότι ο ρόλος της Μ, που είχε ενσαρκώσει και στο Goldeneye, της πηγαίνει πολύ. Οι Ραλφ Φάινς, Μπεν Γουίσοου, Ναόμι Χάρις, Μπερενίς Μαρλό και Άλμπερτ Φίνεϊ συμπληρώνουν το επιτελείο.

Μισό αιώνα μετά την πρώτη ταινία του, ο πράκτορας 007 επέστρεψε για να μας αποδείξει ότι δεν γέρασε ούτε μία μέρα. Μπορεί να άλλαξε λίγο αλλά και πάλι μας αρέσει... Πολύ!